(bkz: üniversiteye geçiş dönemi anıları 2) beyler hikayeme bu başlıktan devam edeceğim

Fırından taze taze çıkan part4'ü beğenilerinize sunuyorum...
PART4

beyler karar vermiştim, kaybedecek bişeyimin olmayışını ısrarla kafama soktuştum üniversiteye milli olarak gitmeyi istiyordum. bunun üniversitedeki afetleri düşürme konusunda bi basamak, bi deneyim puanı olarak görüyordum. aslına bakarsanız bir yanımda olum uğraşma şu kızla, üniversitede güzellik konusunda bu kızı ikiye katlayabilecek birsürü karı kız olacak diyordu. diğer yanımsa la beynini gibtiğim üniversitenin başlamasına daha kaç ay var gib şu kızı diyordu sonra diğer yanımda o yanıma katıldı.(evet biraz şizofren olabilirim)
bende bu kararla birlikte hemen harekete geçtim saçımı yaptım, parfümümü sıktım, en klas kıyafetlerimi giydim tam evden çıkacaktım ki kızın evinin bizim eve çok uzak olduğunu hatırladım.( hemen kızın evini nerden biliyon amın oğlu demeyin lise 3te proje ödevi dolayısıyla evini öğrenmiştim.) neyse; ben yürüyemem o kadar yolu amk diyodum. sonra aklıma ömer geldi ve babasınında motoru vardı. off bee dedim koşa koşa bakkala geldim girdim içeri oo kanka napıyon falan diyorum hani motoru alacam ya. bin niyetimi anladı ne istiyon namelessguy dedi. bende dedim böyle böyle motoru ver. valla kardeşim anahtar babamda yoksa verirdim amk dedi. tabi benim hemen zütüm tutuştu. napıcam ben falan ömer dedi olum şu karşı evde oturan alinin bigibleti var ondan iste dedi. bende ulan gibik benim çocukla samimiyetim yok sen iste dedim o da tamam amk tamam dedi gitti aldı geldi bigibleti. bi baktım bigibletin ön tekerinde hava yok amk belliki lastik patlak. yav gibecem amk herşey üstüme üstüme geliyo en yakın bigibletci özlemin evinden bile uzak amk yaa dedim. oturdum kaldırıma başımı önüme eğdim...

derken ensemde aynı şaplağı hissettim. içimden yasin gibtim ebeni, yaşında umrunda değil dıbına soktumun çocuğu dedim. tam kalkıp buna dalacakken bi baktım yanında bi bigiblet var .

burada bi parantez açmam lazım: beyler bahsettiğim bakkal köşedeki dönerciler tarzında sokağın tam köşesinde yer alıyor.

"lan gibik yarım saattir sizi dinliyorum sanırım bi bigiblete ihtiyacın var al bu bigibleti nereye gidiyosan git ama geride getir haa" dedi. o an ona olan tüm kinim bi anda yok oldu amk. bu bigibletin nerden geldiği hiç umrumda değildi amk. hemen" tamam seviliosun yasin dayııı" deyip son hız bigibletle özlemlerin evinin yolunu tuttum...

o an bigibletin nerden geldiği hiç gibimde değildi sonradan öğrendim ki yasin dayı torununun bigibletini almış geziyomuş bakkalın ordaki köşeyi dönmeden yorulmuş inmiş bigibletten, yorgun argın yürüyerek tam bakkalın ordaki köşeyi dönecekken bizim olaylara şahit olmuş amk.

Vee özlemlerin evi karşımdaydı ama o da ne!!

devamında olanlar çok şaşırtıcı beyler...