+63
-2
her liseli gibi benim de yolum bir ara bu mübarek evlere düşmüştü. (2000 civarı) bir çok şey gördüm. bunları genç liseli arkadaşlarımıza anlatmalıyım diye düşündüm. ve başlıyorum.
-şakirt evini siz bulamazsınız. onlar sizi bulur. sınıfınızda garip tipli elemanlar ya da en çalışkanlar tarafından size halı saha maçı, playsteyşın, yemek gibi etkinlikler tebliğ edilir. kabul ettiğiniz takdirde hoşgeldiniz.
-evler genelde az möblelidir. oturma odasında 3-4 çekyat, bir halı ve gerektiği kadar sehpa bulunur. bir adet beyaz tahta ve tahta kalemi de olmazsa olmazdır.
-bu evleri abi denilen üniversiteli elemanlar döndürür. abiler genel olarak kirli sakal veya sadece bıyık, kumaş pantolon ve çizgisiz beyaz gömlek giyerler. (izmir için konuşuyorum) hiçbiri o şehrin yerlisi değildir.
-abileri genel olarak sakin ve naif tavırları ve ağızlarından düşürmedikleri "mübarek" sıfatından tanıyabilirsiniz. örn: nasılsın mübarek.
-bir evde en az 4 abi yaşar ve her akşam bu sayı 20 ye kadar çıkabilir.
-her abinin odasında olmazsa olmaz eyşalar önem sırasına göre; risale-i nur, hoca efendinin bilimum yayınları, hoca efendi kasetleri (ozaman kaset vardı), bir adet teyp, bütün ilk, orta ve lise körfez (izmirde körfezdir tr genelinde fem) yayınları, sınav kitapları, tesbih ve seccade bulunur.
- abi evlerinde ilk başlarda hoş sohbetler döner. ilk hafta çok eğlenceli geçer, ders çalıştırılır ve çok faydalı olunur. ancak sonraları işin rengi değişmeye başlar.
-genel olarak ilk işaret cuma namazı ile verilir. beraber cumaya gitmek bir aktivite olur. 1. ay bitmeden bir bakarsınız 5 vakit namazın 3 ünü beraber kılıyo durumuna gelirsiniz.
-sizlere ödevler verilmeye başlanır. çözmeniz gereken soru miktarının yanında, okumanız gereken hoca efendi kitapları, kılmanız gereken namaz adetleri gibi. hatta bunlar şifreli halde bir liste şeklinde verilir ve doldurulması beklenir.
-toplu olarak namaz seanslarının ardından, topluca kaset dinlemeler başlar. kasetler teyp adı verilen alete takılır. perdeler çekilir. abi önde siz arkada dinlemeye başlanır. ilk 3 dakka ne diyo acaba diye dikkat kesilseniz de 3. dakkadan itibaren abinin ağlama sesleri arkada makara konusuna dönüşür.
-ramazan aylarında 30 günün en az 15 tanesi çevre abilere, diğer arkadaşların ailelerine, sağda solda iftar yemeklerinde geçer.
-evlere erzak ve evi döndürmek için gerekli meblağlar "esnaf abi"ler tarafından sağlanır. bu abiler genelde esnaf olmakla beraber çok çeşitli meslekler icra edebilirler. sessiz sakin naif tavırlar bunlarda da vardır.
-orta büyüklükte bir semtte 3 ila 100 arası abi evi olabilir. bu evler arası koordinasyonu okul ve meslekten muaf olanlar (iş güç yok), ne idüğü belirsiz abiler tarafından sağlanır. bu kişilerin yaş ortalamaları 35 dir. yine bunlar da sessiz naif kişilerdir. bir gün 2 tepsi yemek gelir, başka gün tatlı gelir olmadı alırlar pastaneye zütürürler. bu kişiler cidden organizasyon sahibi kişilerdir.
- her semtte en az 5 olmak üzere (izmirde öyle en azından) mutlaka öğrenci yurtları vardır. en az 6. ayını doldurmuş talebeler 3 gün ile 15 günü bulan periyotlarda bu yurtlarda kalmaya mecbur edilir. burda istişarelerin, sohbetlerin, kasetlerin bini bi paradır.
-bu kişiler ailelere sadece dersten ve başarıdan bahsetmek suretiyle, onları etkisi altına alırlar. siz istemeseniz bile aileniz gitmeniz için ısrar edebilir.
-körfez, fem ve bunlarla alakalı bütün dershanelere büyük indirimlerle ya da ücretsiz olarak gitme hakkınız olabilir. ancak bunlar ortalama bir zeka ve başarının üzerinde olan öğrenciler için geçerlidir.
-topluca izlenen filmlerde çıplaklık bir yana kadın bile göremezsiniz. öyle de film seçerler. (sinema da bir keresinde meme gözüktü diye adam kalkıp önümüze geçip kollarını açmıştı)
-kız arkadaş mevzusuna sıcak bakmazlar. hoş görmezler. yeterince uzun içlerinde kaldıysanız. üniversite eğitiminiz bittikten itibaren "abla"lardan biriyle evlendirilirsiniz.
-bırakmak isterseniz kibarca bi bahane uydurursunuz. ancak kesin bırakma kararınızdan 6 aya kadar ısrar ederek sizi elde tutarlar. bazen yılları bulabilir bu ısrar süresi.
-evlerde bolca türkmenistan, kazakistan gibi türki cumhuriyetlerinden elemanlarla tanışırsınız.
-bu evlerdeki en büyük atraksiyonlardan biri elbette büyük olan salonda top oynamaktır. top olmaz ise de iç içe kıvrılmış çorap idealdir.
-yeterli gün geçirdikten sonra sınıf arkadaşlarınızı çağırmak için size ısrarlar başlar. genelde sınıfın en çalışkan çocuklarını gözlerine kestirirler. maddi açıdan durumu olmayanlar ise zaten ordadır.
- geçirilen gün sayısı ile doğru orantılı olarak namaz sonraları tesbihatların süreleri de artar. namaz 10 dakka iken tesbihat 1 saati bulabilir ki bu yorucudur.
- abilerde araba yoktur. dolayısıyla heryere otobüsle ya da dolmuşlarla giderler.
- makrube (böyle yazılıyodu galiba) resmi yemekleridir. en az 15 kişi eve doluşur ve bir tepsideki pilav, et, yoğurt, salata ve patatesi yer.
- çay adeta bira yerine içilen bir içecektir. yanında bim den alınan bisküviler gelir.
- kesinlikle kola turka kullanılır. istisna olmaz.
şimdiye kadaar aklımda kalmış olan şeyler bu kadar. (okadar yıl geçti unutmuşum çoğunu) abi evleri (ışık evleri- nur evleri) genel olarak sağ-muhafazakar görüşlü evlerdir. amaçları kendilerine makam ve mevki sağlayabilecek insanları bulmak, şehir dışından gelen durumu iyi olmayan öğrencilere ev, eşya, yiyecek, maddi destek olmak ve büyüyebildikleri kadar büyümektir. bir mahalledeki abi evleri herkes tarafından bilinir. toplum bu evlere öğrenciliğin mazlumluğu karşısında hoş görü ile bakar. ders çalışmak için mükemmel ortamlardır ancak zaman geçtikçe içerisinden çıkılması zor bir ortama dönüşür. durumu olmayan aileler ve öğrenciler bu evlere girmek için malesef birbirini yerler. şahsi kanaatim ise (pragmatist bir insan olduğumdan mütevellit) alınabilinen karın alınması ve gerekildiği zamanda bırakılmasıdır. yoksa hayatınızı bu şekilde geçirmek zorunda - durumunda kalabilirsiniz.
edit büdüt giberim: lan şakirt falan değilim lisede bi gittik geldik okadar. komple sıyırdım kendimi. ünide çok koştular bölümüm sağlam olduğu için ama hat değiştirerek kurtuldum bu illetten.
edit 2: giberim lan abinizi ne abisi dıbına koyım. yanından bile geçmiyom.
