bir deliyle aramda geçenler

üniversiteyi okuduğum şehirde kendisinden korkulan bir deli vardı. çarşıda piyasada bu adam avazı çıktığı kadar bağırırdı. yanına kimse yaklaşmazdı adamın bir zarar vereceğini düşünürlerdi. şahsen ben de öyle düşünüyordum. Belli mi olur adam da akıl yok amk.
Bir gün arkadaşlarla otururken bu adam yanımızdan geçiyordu. durdurdum adamı dedim "abi gel hele oturalım senle şöyle bi yere"
oturduk "nasılsın" falan dedim. yanımdaki arkadaşlar dalga geçecek gibi oldu. ben konuyu ciddileştirdim. Adamın sohbeti tam deli sohbeti. sağdan soldan aklına ne geliyorsa konuşuyor küfür ediyor.
şöyle adamın hareketlerini süzdüm. otuzlu yaşlarda ve bundan sonrasını büyük ihtimalle deli olarak geçirecek bu adamın üzerinden hayat hakkında düşündüm durdum amk.
Bi çay söyledim adama çaylar geldi. adam cebinden bir paket parlement çıkardı. uzattı bana ve arkadaşlarıma.
"Sen parlement mi içiyon abi?" dedim.
"Yok." dedi. "Ben eşe dosta tutuyorum bunu."
Sonra aklıma arkadaşlarım geldi. cebinde parası sigarası olup da bunu eşinden dostundan saklayanlar.
"Abi sen on numara adamsın" dedim. "bak bu arkadaşlar bile yarınını düşünürler sigara konusunda. Senin düşündüğün şeye bak."
biraz şuradan buradan sohbet ettik. adam yine birilerine bağırmaya küfür etmeye başladı. Sonra bana deliliğini unutturan en son şeyi söyledi.
"Ben neden bağırırım bilin mi? Birileri fark etsin beni de, ibret alsın, yola gelsin." dedi.
Sonra elini cebine attı. içtiği çayın parasını aradı. yoktu belliki parası... benim de bunu ödetmeye niyetim yoktu zaten.
"abi çaylar bizden. bi dahaki sefere senden olur." dedim. adam gitti.

bağıra bağıra gitti. kimse tepki vermiyordu amk. etrafına baktım, sadece yılları bir günkü amaca bağlayan insanlar gördüm. Bu delinin insanları yola getirme amacından daha basit amaçları olan ve bu amaç için yıllarını feda etmiş akıllı aslında gözümde o deliden daha deli insanlar gördüm. ben de onlardan biriyim işte...

Özetle: Galiba bizim en büyük problemimiz ya görmezden gelmemiz ya da ibretlik şeylerle dalga geçmemiz.