olasılık hesaplarımın kişisel alanı

--- 11 12 12 ---

kendime söz vermemiş olmama rağmen sanki söz vermiş gibi davranıyorum. Doğru olup olmadığı size kalmış. Haa konu mu ağlamak. binler en son ağladığımda ilk okuldaydım. Normal ağlamak değil, bir şeyleri kaldıramadığın, bir şeylerin zoruna gittiği, kendini güçsüz hissettiğin zaman. O zamanki ağlamak insanı rahatlatır ama bir çözüm getirmez. Hep farklı olduğumu düşündüm, olmasam bile.. Fakat farklı olmak özel bir şeyler istemiyor. Düşünce yapısıyla alakalı bir şey benimkisi, her durumda kendimi kontrol edebilirim diye düşündüm ilk başlarda ki bence şu anda kendimi her konuda kontrol edebilirim. Kaç kez ağlayarak uyandığımı hatırlarım. Evdekilerin haberi olmadan gizli saklı.. Fakat anında kendimi durdurur hiç bir şey olmamış gibi devam ederim. Bu kendimi güçlü hissetmeme neden oluyor. 2002 benim için önemli bir nokta. Normal şartlarda omuzlarıma çok büyük bir sorumluluk yüklenmesi gerekirdi. Fakat insanlık dersi almış, allah korkusu olan, fedakar bir ebeveyne sahip olduğum için omuzlarıma yüklenmesi gereken yer boş kaldı. Oysaki ben hazırlamıştım orayı, bu boşluk zamanla yayıldı. Hem bu yüzden hem de fiziksel özelliklerin yüzünden kendimi güçsüz hissediyorum. Hala biri bana gele yolun ortasında dalsa ona karşı koyabilirim diye kendimi kandırıyorum. Oysaki Ağzımı yüzümü giber atar bırakır mal gibi kalırım. Kendimi kandırmak daha kolay.

Hırslı birisiyim. Yenilgiyi arada çok çok belirgin bir fark yoksa kabul etmem. Çok da sinirlenirim. içimdeki hırsı şöyle tanımlarım hep. Çok yoğun küremsi bir madde olarak. Fakat şu anda o küre vücudumun her yanına dağılmış durumda.. Daha kötüsü onu bir araya toplayacak gücüm yok. Bu da beni güçsüz yapan etkenlerden biri..