insanlık ölmemiş panpalar

bu hafta şahit olduğum bir olayı sizlerle paylaşmak istedim. bunu paylaşmamın nedeni insanlığın öldüğünü sanmamdı. böyle olaylara şahit olunca yaşama isteğim artıyor. başlıyorum.

otobüse bindim boş bir yere oturdum, arkamdaki koltuğa bir adam oturdu. otobüsün yarısı boştu. ben birazdan bir şirketle bizim ürettiğimiz bir ürün için görüşme yapacaktım. kafamda onun planlarını yapıyordum. birden arka tarafta geçen konuşmaya odaklandım. adam, küçük çocuklu kadınla konuşuyordu.

-hanımefendi bu çocuk görmüyor.
-gözlüleri var.
-gözlükleri verir misin?
-bu gözlükler bu çocuğa uygun değil, gözlükçü arkadaşa bu çocuğa uygun gözlük vermesini söyleyin. kaç yaşında bu çocuk.

yaşını sorunca doktor olduğunu anladım. orada çocuğu muayene etti. gözlüğün bir şeye yaramadığını acilen hastahaneye gitmesi gerektiğini söyledi. kadında annesine söylerim dedi. adam, sen neyi oluyorsun dedi. meğer çocuk ortada kalmış anne-baba ayrı çocuğa komşusu bakıyormuş. 5 yaşında çocuk, tek başına hayatta. adam bunları duyunca tel. numarasını verdi. ben göz doktoru değilim ama arkadaşlarım var, bu çocuğu tedavi ettirmemiz gerekli dedi. hemen birilerini aradı, çocuğun durumunu anlattı. ben arkamı dönüp bakamadım ama çocuk gerçekten çok kötü durumda olmalı. doktor öyle anlattı ki içim acıdı. sonra çıkarıp para verdi. kadın parayı annesine veririm dedi, adam hayır zütür bu çocuğun karını iyice doyur dedi. (kaç para olduğunu görmedim) adam, kadından numarasını istedi. ben sizi ararım bu çocuğa artık allah rızası için bakacağız, çok yazık durumda dedi. inerken bir daha para verdi.

doktor ve çocuğa bakan kadın bildiğin kahraman oldu gözümde. millet olmak böyle bir şey.

---son---