sevdiğim kızın evinde yaşadıklarım

-bu adamı çok severdim yazık oldu

-bence de

-insanın o yaşta ölmesi ne kadar zor değil mi, hayatındaki yarım kalanlar yarım bıraktıkları ne kadar çoktur.
Bu cümle bana bir mesajmıydı ben mi öyle anlamak istedim bilmiyorum ama geldim gaza

-bu hayatta yarım bırakmak istemediğim tek şey sensin dedim

ilk defa bana bakışında bin gülümsemesinden çok onun da bana karşı bir şeyler hissettiğini anladığım gülümsemesi vardı cümleme devam edecek gibi oldum –sus ve gözlerimin içine bak dedi.

Bu tuzağa tabiki ikinci kere düşmedim ama bu ne biçim dejavuydu amk ne söylesem yanlış olacaktı. O gibten kahverengi gözlerin içine dalıp gittim. Bu sefer o öptü beni. Birkaç saniyelik öpüşmenin ardından geri çekildi baktı gülümseyerek.

-Kendi kaderini yazıyorsun işte dedim

-sende

-ben sana söylemiştim eğer bu elimde olsaydı ilk cümleme seninle başlardım

-peki ilk cümlen ne olurdu

Yine bana zarfını oltasını atmıştı ama düşmeyecektim inatla tutunmuş pervaza yer çekimine karşı koyuyordum.

-sen

-ben bir cümle miyim? (almanyadan gelen gurbetçi oyuncu kıvamında bi soru cümlesi)

Aklıma saçma salak iltifatlar geldi ama hiç birini yapmadım tutuldum kaldım bir şey diyemedim