herkes babasıyla girdiği yarılmalık

lise 1 nci sınıftayım. yıl 1990. babam rahmetli de türk dili ve edebiyatı dersimize giriyor. sıra arkadaşım bahattin'le orta grup sıraların en önünde oturuyoruz. babam ders anlatıyor tam önümüzde.

bahattin de saatiyle oynuyor. bir ara baktım bahattin birşeyler arıyor. beni de dirseğiyle dürttü. saatin pimini takıyordum içindeki küçük yay fırladı bir baksana etrafa diye fısıldadı kulağıma.

yerlerde sıranın üstünde falan o küçücük yay parçasını arıyor gözlerimiz. bir ara bir de baktım ki tam önümüzde duran babamın yannanının olduğu yerde pantolonun fermuar kısmına tutunup kalmış yay parçası.

güleceğim gülemiyorum amk babam belamı giber. bahattin'e gösterdim poskurmamak için kendini zor tuttu amnskim. babam kıprasa yay düşecek kaybolacak belli.

çaresiz el kaldırdım babam dersini anlatırken. bir anormallik olduğunu babam da farketmişti zaten. bana

"buyur ne diyorsun söyle?" dedi. ayağa kalktım babamın gibine doğru uzandım ve yay parçasını düşmeden aldım. babam da kıpkırmızı olmuştu eğilip bir bakışı vardı ki ben yayı alırken. bütün sınıf gülmekten yerlerde ama.

"bahattin'in saatinin pim yayı buraya konmuş ta onu aldım" dedim. epey bir gülüştük bu duruma.

akşam yemeğinde babam sınıfta cereyan eden olayı anlattı. bir de evde güldük. ama babamın son bombası da müthişti:

"ananı yolunu gibeyim çocuk, ben de fermuarım inmiş te onu çekiyor sandım... "