bazen kimsenn beni sevmediği hissine kapılıyorm

ve içimi derin bir hüzün kaplıyor binler özellikle kalabalık ortamlardayken çok fazla başıma geliyor bu hadise. bakıyorum millet kaynaşmış, samimi olmuş ben muhabbetin içine dahil olsam da sanki onlar böyle daha bir samimiymiş gibi geliyor bana. sonra düşünüyorum lan ben bu insanları seviyor muyum, bunlarla dışarıda bir şeyler yapmak ister miyim diye soruyorum kendime. cevabı tabii ki de hayır oluyor. hatta onların yanından uzaklaşmak istiyorum, içimden konuşmak bile gelmiyor. zoraki bir şekilde konuşuyorum. diyorum o zaman gibtir et haco takıl kafana göre. unutma ki senin senden başka dostun yok.