hayata sakso çekerek yaşam savaşı vermek

şimdi size dünyanın hikayesini anlatayım. benim haddime değil ya, ama neyse ki ukala huurnun birisiyim ben.

dünya güneşten koptu, sıcaktı en başlarda hala yurdunda ki gibiydi. gel zaman git zaman artık alıştı, güneş onu bırakmıyor ama tekrar almıyordu da. soğudu, kabuk bağladı, soğudu. gel gelelim hiç alışamadı bu duruma küsmüştü artık güneşe ama muhtaçtı ona, ışığına çekimine muhtaçtı, zavallı...

yalnızlıktan ölürken bir gün tanrıyla tanıştı. tanrı ona isteğini sordu, dünyanın ciniydi tanrı. öldür beni dedi tanrıya sessiz soğuk ve durgun bir sesle. tanrı üzüldü buna yine yalnız kalacaktı, dünyaya aşıktı tanrı ama dünyanın güneşe olan bağlılığını biliyordu. dünyayı öldürecek kadar çok seviyordu, ama yalnızlık... yalnızlık tanrı için bile katlanılmazdı, kıvrak zekası ona bir fikir sağladı. dünya ölecekti ama artık birden fazla dünya var olacaktı.

olsun dedi... ışıklar yandı, binalar kurulmaya otomobiller şehirlerde gezmeye başladı. tanrı hepimizin içine bir dünya koydu.

güneşimiz kayıp doğduk hepimiz, dünya abimiz. tanrı o zamandan beridir epey yaşlandı artık bizim cılız sesimizi duyamaz...

ancak dünya ona sesini duyurabilir ama o da çok uzun bir süre önce güneşle dans ederek öldü. yalnız kaldık ne bir güneşimiz var ne bir tanrımız.

kıyamet kopmayacak.