hayatım boyunca hep dışlandım ben

ben hiçbir zaman çocuk olamadım beyler. knight online, counter strike gibi oyunların bağımlılığını yaşayamadım..

bir gün arkadaşları alıp burger king'e gidemedim, ışıklı spor ayakkabılar giyemedim..

henüz 8 yaşında çalışmıştım başlamaya. millet kreşte parkta ben pazarda..

çarpışan araba veya misketlerle büyümedim ben. "domatese gel abii" diyerek büyüdüm.

sizlerin dışlamasıyla büyüdüm.. okula 2 yıl geç başlayarak.. kantinde ki dönerin tadına varamadan büyüdüm..

bigibletim bile olmadı benim. almadı babam. boşver dedi işine bak dedi. susturdu. itiraz bile edemeden büyüdüm..

meybuz aldığımda bitirmeye kıyamadığım, sulugözu aynı kaba onlarca kez koyup defalarca çiğneyerek, barış mançonun şarkısını dinleyince cenneti yaşayarak büyüdüm..

annelerinizin gelip "nerde oturuyorsun bakim sen" dediğinde "şurdaki kapıcı dairesinde oturuyoruz" dedikten sonra bir daha yüzüme bakmayan oğullarıyla aynı yerde büyüdüm ben

havuzun denizin ne olduğunu 19 yaşında öğrendim ben..

arkadaşlarıma oturduğum evi gösterdiğimde güldüklerini görerek büyüdüm..

beden dersinde kıyafet giyemeden büyüdüm ben..

ve siz..

bunca şeye rağmen ayfon alamadığınız için üzülüyorsanız

ve sizden sadece okumanızı isteyen anne babalarınızı üzüyorsanız

bir kez daha düşünün..

kusura bakmayın arkadaşlar. çok doluyum. ve ben yalnız bir adamım. anlatacak kimsem yok. okuyan herkese sonsuz teşekkürler..