asla kapanmayacak olan çocukluk yaralarımız

Benim öyle çocukluk travmam yok ama hiç gülünmicek anlarda hep komik bi şey yaparım istemeden.
1) babannemin cenazesi vardı. rahmetliyi de çok severdim. bütün akrabalar falan gelmiş. yemek yiyoz dalgınlığıma geldi zorrrt diye bi daldım.bi kaç kişi duyduu ama tepki vermedi.
2)cenaze mezarlığa gidiyodu o son gidiş anı çok fenaydı.biz abimle sarılıp ağlamaya başladık duvara yaslandı abim bende yaslanırken kafamı doğalgaz kutusuna vurmuştum. gene gülmüştüm
3)gene birinin cenazesindeyiz. mezarlıkta ölüyü mezara koyucaz. havada aşırı yağmurlu topraklar falan hep batak. imam mezara girdi son temizliği yapıyodu mezara tam çıkıcak elinden tutup çekiyim dedim.lap mezarın içine uçmuştum.