1. 376.
    +11
    Derler ya arkadaşlık para ile alınmaz falan. Yalan o!

    Üniversite okurken param yoktu. Okuldan gelen ufak bir burs vardı. Zaten aldığım kredi kartlarının da hemen limitleri dolup, asgarisini zorla öder hale gelirdim.

    Param yoktu yani. Tabi üniversitede onlarca arkadaş edindim hemen, tanıştım yani. Çene de vardı zaten, zor olmadı “merhaba” deyip tanışmak. Ama iş tanıştığın bu kişilerle arkadaşlığın sürdürülmesine geldiğinde para devreye giriyor.

    Bir yerde buluşulması gerekiyordu. Diğerleri taksiyle gitmek isterlerdi. Para olmayınca taksiye binemezdim. Durumunu bilen birisi seni “yancı” olarak kabul eder onu sorunu bir şekilde çözerdi. Ama bazen dangalağın biri, bazen de durumu bilmeyen biri çıkıp “ne diye el alemden otlanıyorsun” diyebiliyordu. insanda da moral kalmıyordu bu durumda.

    Bazen beni bir yerlere davet ediyorlardı. Bir şekilde gidiyordum. Otobüsle veya yürüyerek gidiyordum yani, genelde gecikerek ya da çok erkenden yola çıkarak. Ama bu sefer de gidilen yerde fiyatları görünce cebimdeki bir kaç lirayla hesabı ödeyemediğimi fark ettiğimde, en ucuz ne varsa onu söylerimdi. Tabi milletin gözüne batardı. Bazen anlayan bilenler kendileri ısmarlar, göze batmasın diye “sonra ödeşelim” derdi.

    Hadi onları geçtim, insanlar herhangi bir anda bir şeyler yapabiliyordu çünkü paraları vardı. Bende ayda bir defa şunu, bir defa bunu yaparım diye planlıyordum. Bu sefer başkaları ile bir şey yapamazdım. Onlara uymazdı yapabildiklerim. Zaten pek de fazla değildi etkinliklerim.

    Biriyle tanışmak dert değil, dert olan onlarla arkadaş kalabilmek. Birlikte bir şeyler yapmadıkça, seni arkadaş olarak göremiyorlar. Aranızda paylaşım yoksa, görmedikçe aynı ortamlarda birbirinizi, unutuluyorsun. Birlikte bir şeyler yapmak için de para gerekiyor.

    Hani derler ya para mutluluk getirmez. Paranın kendisi getirmiyor ama parayla yapabileceklerin getiriyor.

    En başta da para sosyal olmayı sağlıyor.
    ···
   tümünü göster