sosyal fobik olan panpalarım

dıbına kodumun şeyi yüzünden arada bir insana öyle bir çöker ki düşünceler. hayatının nasıl ellerinin arasından kayıp gittiği, bir daha geri gelmeyecek o gençliğinin nasıl hiçbir şey yaşayamadan bomtak, bomboş, sürekli diken üstünde geçerek kayıp gittiği, bir bir tek tek kafana yıkıldıkça çöker kalırsın. gücün kalmaz. ve hala bir şeyin değişmediğini hala hayat denen şeyi yaşayamadığını gördükçe. nefes alamaz hale gelirsin. dıbına koyim her gün geberip gitmek istiyorum artık. zaten yaşadığım bir hayat yok nefes alıp vermenin anlamı ne o zaman. ağlıyorum amk.
dipsiz bi kuyu lan bu, düştükçe düşüyosun amk. bataklık gibi içine çekiyo seni, kendini bırakırsan yok oluyorsun kollarında. çırpınmak da fayda etmiyor. öldürüyor ama öldüğünü anlamıyosun. başka bi zaman yine öldürüyor, sonra yine, yine. dinden de kitaptan da soğutuyor seni. inanmıyorsun bir yaratıcının bu kadar gaddar olabileceğine. kör olaydım, sağır olaydım ama birazcık mutlu olabilmeyi becerebilseydim diyosun. öyle bişeyki bu en çok istediğin şeyi senin için en ulaşılmaz şey yapıyor. ne kadar çok istiyorsan o kadar uzaklaşıyorsun ondan. seri cinayet işlemiş ya da 5 yaşında çocuğa tecavüz etmiş olsam da bunlar başıma gelse tamam hakettim diyeceğim ama karıncaya bile basmamak için ayağını sakınan bir insan olarak bunlar başıma neden geldi hiç bilmiyorum.