deep webin hayatımı mahvedişi

“o niye yeğenim, memnun değil misin bizden?”
“yok dayıcım, yanlış anladın. Sana hakkımı ödeyemem. Bir arkadaşım var, onun yanında yaşamak istiyorum, size daha fazla yük olmak istemiyorum.”
“o ne biçim söz öyle, seni istemediğimizi mi sanıyorsun?”
“yok dayı, ben sizin iyi niyetinizi biliyorum, fakat artık sadece orada yaşamak istiyorum.”
“peki sen bilirsin, şunu unutma ki istediğin zaman buraya gelip tekrar burada yaşayabilirsin.”
“sağol dayı”

Diyerek uzaklaştım. Kemiklerim sızlıyordu. Zor bela odama tekrar gittim. internette başka bir semte ait ev ilanlarına baktım. Artık şu mahallenin serserilerinden de kurtulacak olmam beni sevindiriyordu. 1+1 evlere baktım. kiralar çok pahalıydı. Kendime uygun bir ev yoktu. 1 saat süren araştırmam sonucunda kendime uygun , zemin kat , 1+1 ev buldum. Sahibinin telefonunu aldım ve arayıp kendisiyle konuştum. Kira konusunda da anlaşınca bugün taşınmak istediğimi söyledim. O da saat 7 gibi eve gelebileceğini, o zaman anahtarı teslim edebileceğini söyledi. “tamam” dedim ve telefonu kapattım.

Valizimi hazırladım, odamdan çıktım. Dayım
“ben bırakayım seni” dedi.
“yok dayı , hiç uğraşma, ben giderim”
“olur mu öyle şey”
“yok dayı, rica ediyorum” dedim.
“tamam, gidince ara “ dedi.

Evden çıktım, daha 1 adım atmadan kapıyı tekrar çaldım. Dayım açtı kapıyı.
“Ne oldu evlat?”
“Laptopumu unutmuşumda, getirebilir misin ? “ dedim
Dayım sırıttı…