en son niye ağladınız beyler

gece 2-3 gibiydi. telefonum calmaya basladi. henüz uyumamistim. baktim ki "dedemgil" yaziyor. "hayirdir bu saatte" diyerek actim, ama olayi hisseder gibiydim.. uzun zamandir belirtiler vardi cünkü.. telefonun bir diger ucundaki babaannem, panik halinde cümle kuramiyor korkudan ve telastan.. "deden cok hasta hemen gelin".. babami uyandirdim ve kostuk dedemlere.. 5 dakikalik mesafeydi.. vardik dedem cok rahatsiz.. hic bir yere sigamiyor. ne oturabiliyor ne yatabiliyor ne dolanabiliyor.. eli gögsünde.. defalarca kusmus.. babaannem cok korkmus bir halde "nerede kaldiniz" diye yakinmakta.. hemen ambulansi ariyoruz.. dedeme su vermeye calisiyoruz.. sekeri mi düstü acaba.. tansiyon mu düstü.. sekerini ölcüyoruz dil alti hap veriyoruz fayda etmiyor.. yatiriyoruz koltuga.. ama iste o an geliyor.. dedem birden dogruluyor.. sol kolunu gögsüne vuruyor.. ve yüzünün sekli degisiyor.. dedem can cekisiyor.. evet.. dedem karsimizda bildigin kalp krizi geciriyor.. yüzündeki aciyi hic bir zaman unutmayacagim.. bir basinda ben bir basinda babam.. babamin dedemi tutarak "babaaam babamm" diye aglamaya baslamasini, benim ilk kez babami aglar halde gördügümü ömrü boyumca hic bir zaman unutmayacagim.. olayin caresizligiyle sokuyla bir babamin bir babaannemin aglamasiyla kendi gögsüme giren agrinin sizisini hic unutmayacagim.. ambulans gelip babamla dedemi ugurlarken refakatci olarak babannemin yaninda kaldigim o geceyi unutmayacagim.. babaanneme moral olsun diye "dedem iyilesecek bak göreceksin" dedigimi, ama aslinda o an bile artik bunun icin artik cok gec oldugunu bildigimi hic unutmayacagim.. tuvalete girip hickira hickira, ama sessizce dakikarlarca agladigimi hic ama hic unutmayacagim...

iste ben tüm bunlari yazarken simdi gene agladim amk..