en son niye ağladınız beyler

bundan 6 yıl önce tam 24 yaşımı doldurduğum gün babamın yanına gitmiştim iş yerinde yardım etmeye.ama baba mesleğinden anlamadığım için işi iyi yapamıyordum.1 bağırdı, 2 bağırdı 3.ünde yüzüme iş aletini fırlatmıştı. kendimi tutamamış ve ona karşı çıkmıştım.oda bana bir hışımla 'sen benim oğlum olsaydın bana böyle söylenip durmazdın' demişti.bi an afalladım ve ne olduğunu anlamaya çalıştım. sordum ve aldığım cevap şu oldu;
'sen daha dokuz aylıkken baban olacak haysiyetsiz seni bana emanet ettikten sonra kayıplara karıştı. bizde ondan haber almayınca sana baktık' dedi. işte o an hayatımda hiç olmadığı kadar çok ağlamıştım... annem olarak bildiğim kişi beni büyüten babamla daha ben beş yaşındayken ayrılmıştı.ve baba diye bildiğim adam bana öyle zulümler öyle dayaklar atmıştı ki bi an gözümde canlandı ve bende ona dönüp;
'kusura bakma ben bunları artık kaldıramıyorum ... abi.' diyip çıkmıştım dükkandan ve o gece sabaha kadar yürüye yürüye istanbul semtlerini dolaşıp ağlamıştım.

not: birkere daha içimin parçalanarak ağladığımı bilirim.oda başka bi hikayeye artık...