toplanın fakirliğim ve minibüs adlı hikayemm

Bundan yaklaşık 3 ay önce filan minibüs param kalmamıştı. Ve tabi ki yine minibüse binicem.

Şimdi ilk durakta bindiğim için, dolu minibüse binip de "abi param yok" diyemezdim.
O yüzden o dolu minibüsün gözlerimin önünden kalkışını izledim ve yenisi boş gelince hemen içine atladım ve dedim ki:
"abi, param yok da benim, ama tanıyon beni zaten hep biniyorum. (tanımadı)

dedi "canın sağolsun sonra verirsin".

ya canım sağoldu da, ben abiyi bir türlü bulamadım. şimdi azıcık istatistik bilenler hesaplasın alla aşkına. ben günde 30 kere minibüse biniyorsam bunu bi 4 ayla çarpın. yaklaşık 10 minibüsçü filan varsa o hatta, şöyle hesap edin ben nasıl bir yüzdeyle bir daha o amcaya denk gelmemeyi başarabilmişim. (abi nasıl tanımadı beni kafam hâlâ orda)

(abiydi, amca oldu. düşünün öyle bi zaman geçti aradan.)

Heh neyse, şimdi bugün aradan 4 ay falan geçti. Benim yine param yok. Neyse bindim minibüse. O DEDE. yok yok, hâlâ amca. ben de iyice abarttım. ya bu nasıl olabilir. Nasıl 2890281901907 kere bindiğim minibüste sadece 2 kere parasız kalırım ve o amcaya denk gelirim.

Tabi bir daha yapamazdım o isteği. Neyse sonra çıkardım cebimden 5 lira. Nasıl çıkardın hani paran yoktu diyeceksiniz. O kadar istemişim demek ki siz anlayın artık.

Neyse abiye yöneldim. "Pardon şundan bi Soyak Yenişehir alır mısınız?"
"Ah pardon iKi olsun!"

"abi aylardır seni bekliyom ben biliyon mu bu borcumu ödemek için!" dedim.

o an abi bana bi bakış attı (fark ettiyseniz yine abi oldu. Neden? Çünkü birbirimizi hatırladık, aramızdaki buzlar eridi, o uzaklık sanki hiç yaşanmadı.)
O bakış, nasıl gururlu bir bakıştı. hani köpeğin yürümeyi öğrenir ya, öyle bir bakış.

Dedim heralde yine der "senin güzel yüreğine sağlık be oğlum, olmuş bir kere, almam ben şimdi o borcu" der ben de gülümserim ve yerime geçerim.

Ama tabi noldu? hop indirdi cebe.
Ya ne olacağdı? Şurda hangi minibüs hikayemin mutlu sonla bittiği görüldü.
Besle kargayı oysun gözünü. Ya da damlaya damlaya göl olur. Öyle bir şey işte.