inci itiraf

bugün-2saat kadar önce-, dışarı çıkp kendime yiyecek bir şeyler aldım. tekel bayisinden bozma yarı süpermarket olan bir yerde çok güzel bir kızla çarpıştım. yürüyen bi klişe olduğumu düşündüm o an,

çoğunuz gibi fazlasıyla yalnızım. lisedeyken en iyi arkadaşım öldü, kız arkadaşım ve diğer arkadaşlarım mezun olunca farklı şehirlere dağıldık çoğu yine beraberler tabi ama bende çok iyi bir bölüme gidebileceğim halde onlarla aynı yere gidip mezun olunca iyi bir işe gidp bolca arkadaşa sahip olabileceğim halde alanım dışında bir bölüm tercih ettim yine merkezi bir şehri kazansamda hiç biri oraya gelmedi

tercih ettiğim alan aptallarla dolu, bir de en kötü türleri aptal olduğunu bilmeyen aptallarla, her şeye isyan edip birisi onlara yüksek sesli bağırıp elinizdeki ile idare ediceksiniz dediğinde savaşmaya aptallarla dolu bir bölüm. bu bölüme geldiğime hiç pişman oldum demedim değil ama her gün sorguloyorum kendimi mesleğimde iyi olmak için çok çaluıştığımı söylüyorum ama gerçekten çok çalışıyo muyum emin değilim

başarısız olduğum her an suçlayacak bir şeyler buluyorum çoğu zaman fazlasıyla optimistim zaten, mutluyum mutsuzmuyum hiç sorgulamıyorum artık zaten stresimi bastırmak için paramı pahalı yemeklere harcıyorum kendi param bitince ailemden para istiyorum 3-4 aydır böyle bu kendi paramla bir ayı tamamlıyamadım

en kötüsüde sevemiyorum artık zaten sevilmiyordum ama sevememek daha kötü hayal kuramamak aşk acısı çekememek daha kötü. neden Sadece var olduğum için utanç duymak zorundayım. belkide daha yakışıklı olamalıydım daha güzel gözlerim olmalıydı daha formda olmalıydım daha dalgalı saçlarım olmalıydım. altı yıl boyunca şehir tiyatrolarında oynadım orta okul ve lise yıllarımdı ama hala mutluymuş taklidi yapamıyorum

konuyu dağıtayalım bugün benle çarpışan kızdı konu, ona karşıda hiç bir şey hissetmedim o anın romantik olduğunda düşünmedim hatta o an rahatsız bile oldum sonra ben içecek reyonundan ice tea alırken o alkol reyonuna gitti içimde o an eski zamanlar çalan bir duygu oluştu hiç tanımadığımız insanlar konuşabilme rahatlığına sahip olduğumuz zamanlar birini sevmek için illa arkadaş ortamından biri olmadığı zamanlar ama yine de onunla konuşmak istedim güzeldi hemde çok güzeldi renkli gözlü olduğunu sandığım, saçları anlına düşen, oval yüzlü gri yada o renge yakın bir beresi olan bir kız keşke konuşsaydım beni tersleseydi ya da umursamasaydı ne bileyim içimde bir şeyleri canlandırabilseydi ben kapıya doğru yürdüm o da olduğu yerden ayrılıp kapıya yürüdü ben caddeden aşağı o yukarı doğru gitti