nedir hayat dediğimiz

oturuyorum masada boş 2 bira şişesi.. mandalina kabukları, boş bir kupa dibinde az bir şey su kalmış. bilgisayarın ışığı yüzüme vuruyor parmaklarım klavyeye vuruyor. bunları yazıyorum ve şu an haz alıyorum parmaklarımdan. parmaklarım klavyeye vurdukça yalnızlığımın azaldığını hissediyorum. hiç bilmediğim tanımadığım birilerine bu parmaklarla bir şeyler anlatmak istiyorum. çünkü ben anlatmak istediğimi dilimle değil parmaklarımla yaparım her yalnız insan gibi. yalnız konuşamaz parmakları anlatır, kalem tutar yazar , klaye tuşlarını vurur parmakları... mutlu muyum sorusunu çok sorar kendisine yalnız insan? mutsuz olduğunu anlar.. sabaha kadar uyku girmez gözüne.. korkar gecenin bitmesinden. geceyi kaybetmekten korkar, doyasıya yaşamak ister geceyi. gecedir onları şevkatli kollarıyla saran. sevgileri kısa olur biz yalnız insanların, öyle çok yaşanmışlıkları yoktur sadece bir andır onların ki.. gözgöze gelir, daha sonra içini yakan yalnızlık hissi.. doyasıya koklayamaz mı sevdiğini yalnız insan? saçlarını okşayamaz mı güzel bir kızın? tatlı bir öpücük? sevemez mi yalnız insan? kadını sırf kadın olduğu için sevmek istediği halde neden hep kaybeder yalnız insan, neden kazanan kadın düzmeyi marifet sanan güzelim sevgililerini aldatan o zamparalar olur? neden onlara adam denir de bizlere yalnız denir. her sigara çekişinde kendi nefesini duymanın hazzını yaşar yalnız insan.. döner dolaşır o duman odanın içinde, tıpkı kafasında kurduğu dünya gibi yalnız insanın. kaybetmekten korkar yalnız insan. belkide kaybetmekten korktuğu için yalnızdır hep uzak durur insanlardan günün birinde onları kaybedeceğini bildiği için. nedir hayat dediğimiz diye sorar ve susar. cevap bulamaz.
inci sözlüğün tüm yalnız binlerine selam ederim. duvardaki sumuk sizi ve yalnızlığımızı seviyor. yeni yazılarımla geleceğim