uyuşturucu bağımlısı sevgilimi anlatıyorum

kahramanıydım ben onun, tabi babasından sonra... komiser ferit (ferit gerçek adım değil bu arada) derdi bana, öyle takılırdı. hoşuna gidiyordu öyle emniyet müdavimleri gibi "komserim" çekmek. halbuki insan sonradan anlıyor her şeyi, sonradan dank ediyor. ben ne komiserdim ne de bir kahraman. sadece yanlış zamanlarda en yanlış insanlarla aynı havayı soluyan bir adamım hepsi bu. ve herkes gibi sade, sıradan bir vatandaşım... PMYO filan da okumadım öyle hayalimdeki gibi... girmedim bile sınavlarına. neyse günlerden bir gün artık her şey sona erdi dedim, bıraktı dedim... bir gün yine geziyorduk o kuru soğukta birbirimize sarmalanmış şekilde.. çarşafa sarılmış ot gibi sımsıkıydık... belki de ben o kızın tek umuduydum diye düşünürdüm hep... o kızın hayalleri vardı, tiyatro klübündeydi.. arada gösteri yapıyorlardı hatta. üniversite okuyacaktı, oyunculuk istiyordu... istanbul'da yaşarız bile demişti bana bir kaç kere.. gülümseyerek hayal ederdik böyle şeyleri. hayal etmeyi severdik...