kanser olduğumu öğrendikten sonra

döndüm.
geride bıraktıklarımdan bihaber, her ay hesabıma yatan hatrı sayılır parayla yaşamımı sürdürüyordum 4 sene boyunca o gibik şehirde.
hoş, dönmeye bahane arıyordum zaten, sevemedim kodumun şehrini.
ansızın bir gün, döndüm. zaten pek eşyam da yoktu.
girdim Ankaraya. ne yapacağıma dair hiç bir fikrim yoktu. bir kaç gün otelde kaldım. sonra bi ev buldum, ufak bahçeli, hoş bir ev.
yerleştim, bir kaç sade eşya.
1 ay geçmişti, yine gidip çektim parayı.
boştu hayatım, asalak gibi yaşamıştım yıllarca. param vardı , yapacak bir şeyim yoktu. aramaya karar verdim ailemi. aile dediysem, kırık bi kız kardeş, sırlarla dolu ve sert bir baba.
önce kız kardeşimi buldum, zor oldu biraz. yol yordam bilen adam değilim. buldum..
hep tahmin ettiğim gibi, sonunda huur olmuş. önce müşteri gibi randevu aldım, sonra evimde buluştuk. şaşırdı, korktu, gözleri doldu. sahte bir kaç damla gözyaşı, bir şey yapacağımı düşünüyordu. yapmadım.
cebine biraz para koyup gönderdim. sormadım hiç bir şey.
ertesi gün, akşama doğru babamı aramaya başladım. bir kaç yere sordum ama hayalet olmuş resmen herif.
1 hafta kadar sürdü babamı arayışım. sonunda buldum. bi ev bulmuştum. şaşırdım evi ve içerideki arabayı görünce. çaldım kapıyı, hayalkırıklığı, pişmanlık, tiksinti duyuyordu sanki. bakışları iğrençti.
konuştuk bira eşliğinde. anladığım kadarıyla tam anlamıyla pisliğin teki olmuş. her yol var yani..
çıktım oradan sabaha doğru.
şimdi de ne yapacağımı bilmiyordum.
aslında, öğrendiğim günden beri yaptığım tek şey ölümü beklemek zaten. ölüm, bu kadar gecikmemeliydi.