insan bazı şeyleri sonradan anlıyor

küçükken ananem ve dedem ölünce hiç bir şey anlamamıştım beyler dümdüz en küçük duygu belirtisi olmadan 2 yıl önce diğer dedem vefat etti bugün ilk defa o zaman ağlamıştım bi kişiye ona da düz gitmiştim duygusuzlukla ertesi sabah kalktım mezarlığa gittim gittiğimde mezar yerini kazıyorlardı ilk gerçeği orda anladım ölüm gerçek beyler dönüşü yok sevdiklerim tek tek gidecek o kuyuyu gördüğüm an gözümden bir yaş süzüldü ayı gibi herifim saç sakal kıça kadar saç gittim arkada hüngür hüngür ağladım bi kaç saat sonra cenaze vardı camiye gittim biraz sonra tabut geldi bu sefer daha iyi anladım bu gerçeği dedem öldü gerçekten öldü kızanım gel diyen çek çayını fırla diyen benim elime sürekli harçlık sıkıştıran kısa boylu şirin adam öldü dedemin ikizinin yanına gittim hasan amcamı ilk defa çökmüş ağlarken gördüm bana sürekli gavurun dölü gel suya zütürcez hayvanları diyen adamı ilk kez böyle gördüm gittim yanına teselli edeyim diye... teselli etsem ne olur ki sanki?

namaz kılındı mezarlığa gittik o kazılan yerin başına geçtik ve tabut açıldı.

beyaz çarşaflar içinde bir beden benim 20 yıllık dedem beyler.

oraya konuldu üstüne de tahtalar.

bir toprakta ben attım ağlayarak

gitti... sonsuza kadar...

not : ağlayarak ve titreyerek yazdım bunları düzenini gibeyim dünya