kimsenin mutluymuş gibi

@8 valla içimi dökesim var aslında. hıçkırarak ağlayasım varda olmuyor. 2 ay hastanede yattım. 1.5 ay oldu çıkalı. ciğerden ameliyat oldum göğüsten hortum yedim defalarca aynı yere dikiş attılar falan filan. hiçbiri koymadı. acı çektiğim anlar çok koymuyordu. ama hastanede ve özellikle sonrasında farkettimki çok değiştim. sosyal bi adamdım diyemem ama asosyalde değildim. arkadaş çevrem vardı. ama o hastaneden çıktığım an itibarıyla arkadaşlığa veya insanlığa veya dostluğa artık buna ne dersen ona olan bakışlarım değişti. kimseyle yakınlaşamaz oldum. görüştüğüm ev arkadaşlarım dahil 4 kişi var ki en önemlisi bu kız aslında diğerleriyle görüştüğümün 10 katı görüşüyorum. birde kuzenim. aileme olan güvenim bile sarsıldı. o bahsettiğim kız ben hastanedeyken uğradı filan. o dönemler yine görüşüyorduk ama bu kadar sık değil. sonra bağlanmaya başladım. bana hep iyi davrandı. sadece ben ondan fazlasını istedim ve o da zamana bırakmamız daha doğru olur dedi. saygı gösterdim arkadaşlığımda veya konuşmalarımda gram değişme olmadı. hatta sırf rahatsız olur veya yanlış anlar diye kurduğum cümleleri çok dikkatli seçtim. ama bilmiyorum son 26 saattir bişey var. yazmıyor etmiyor. farklı şehirlerdeyiz üniversiteden dolayı ben izmirdeyim o trabzonda. belkide orda başkasını buldu diye düşünmeye başladım. görüştüğü erkekler vardı zaten doğal olarak belkide onlardan biriyle sevgili oldu veya sevdiği birisiyle muhabbeti kurmaya başladı bilmiyorum. sadece merak ediyorum neden yazmıyor günde 5 defa nasılsın diye soran kız. kafamı çok bulandırdı. zaten insanlara karşı olan taktan bakışım iyice köreldi. evden çıkamıyorum eskisi gibi koşamıyorum basket oynayamıyorum herşey yasak. yokuş çıkmak bile nefes nefese bırakıyor artık. zamanında zevk aldığım herşey bi ameliyat ve bi hastane hayatından sonra mahvoldu. kendime acır hale geldim. birde üstüne bunu kaldıracak gücüm yoktu açıkçası.