babasının ağladını gören var mı aranızda

ilkokuldaydım ben o zamanlar. çiçekçi dükkanı vardı babamın. asıl işi nakliye komisyonculuğu ama en son çalıştığı şirketin patronuyla ters düştüler diye bırakmıştı işi. hem yeniden çevre kurmak için hem de biraz kafa dinlemek için açmıştı çiçekçi dükkanını. perşembe günleri pazar kurulurdu dükkanın olduğu caddeye. alçıdan heykel yapan bi herif tam dükkanın karşısına kurardı tezgahını. zamanla bizim pederle muhabbeti ilerlettiler, sermayeyi birleştirip yeni bi yazıhane açtılar nakliye işi için. hemen hemen bir sene sonra babam bu şerefsizin arkasından iş çevirdiğini, bütün piyasayla, fabrikalarla kendisi ayrı görüştüğünü, bütün müşterileri kaçırdığını öğrendi. yetmemiş kazandıkları huur çocuğuna babama kazık atmış. ceketi alıp çıkmış babam. o akşam eve geldiğinde yüz ifadesini hatırlıyorum. "noldu baba ?" dedim de anlattı olanları. anlatırken gözünden bir damla yaş aktı. sadece bir damla lan. ama ben hayatım boyunca unutmam o anı. o şerefsiz dışında da ömrümde kimseye kin beslemedim ama o huur çocuğuna da yapacaklarım var. şimdi gene sürünüyor o şerefsiz bizim durum her zamankinden daha iyi çok şükür. bunu da anlatıp içimi dökmüş oldum okuyan olursa şukusunu veririm *