akıl hastanesinden yazıyorum

hiç arkadaşım olmamıştı 24 yaşıma kadar. tek takılıyodum hep. ve onunla tanıştım. adı pelindi. yanıma gelip konuşmaya başladı. adımı sordu cevapladım,o konusuyor ben dinliyordum.

benide güldürüyordu. artık her gün her dakika onunla vakit geçiriyordum. onunda kimsesi yoktu. ailesini sorduğumda konuyu bi şekilde kapıyordu.

bi gün annemle tanıstırmaya karar verdim. eve pelin ile gittim. salona girdim. annem hoş geldin dedi. pelini gösterdim anneme, annem yüzüme bakıyordu şok geçirmiş gibi..

ağlayarak salondan çıktı. peline bakıyordum, pelinde şaşırmıştı.

ertesi gün annem yanıma geldi. yanında doktorda vardı. doktor pelini sorup durdu. annemde bi yandan ağlıyordu. yanımda pelin bana bakıp gülümsüyordu. bende ona gülüyordum. kimse peline selam bile vermiyordu..

hastanede 2. senem. pelinde yanımda. doktor iyileştin dedi. yarın taburcu olacağım.

meğer annem şizofrenmiş ve ben yokmuşum. ben onun hayali oğluymuşum. doktor 'sen hayali olduğun için bizde annenin hayaliyiz sadece' dedi. bende şizofren annemin hayalindeki şizofren oğluymuşum. pelinde aslında benim hayali arkadaşımmış.

peki bu yazıyı kim yazıyor?