balıkesirdeki yaz maceram

beklerken yoldan geçen arabalara otobüslere baktım. pencere kenarında oturan herkes bir düşünce içerisinde idi. herkes bir şey düşünüyordu. kaybettiklerini, hayatlarını, hayatlarını berbat edenleri, hayatlarını berbat ettiklerini, kazandığı sandığı şeyleri, pişmanlıklarını, keşkelerini.. herkes mutsuzdu sanki. gözleri kızarmış, göz altları morarmış uykusuzluktan. uyuyamaz olmuş hayattan. yaşanılanlar uyutmamış onları. onlara bunları yaşatanlar unutmuş ama onlar unutmamış. hala dün gibi gözlerinin önünde. hani insanın en huzurlu anı uyurken olur ya. uyuyanlar bile kaygılı, mutsuz, huzursuz. çünkü kabus görüyorlar. yaşadıkları tekrar tekrar karşısına çıkıyor. tekrar tekrar tekrar. neden onlar da diğer mutlu insanlar gibi olamıyorlar ? neden onlar da gülümseyemiyor? ya da içten gülümseyemiyor?

aklımda hu sorular varken siparişler de geldi. yemeğe koyulduk..