tıbbı kazanmam şerefine

ayşenin geldiği bir hafta galiba dünyanın en pozitif insanı olmuştum.

onun her şeyini, zevklerini, amaçlarını.. öğrendiğimden sürekli onun hoşuna gidecek şeyler yapmaya başlamıştım. o zamanlar aklımdan zerre kötü bir şey geçiyorsa ne olayım..

sınıf ise, popülasyon azaldığından daha sıkı fıkı olmuştu, ama bu kavgaların da artacağı manasına geliyordu...

bir gün, sınıftaki pek önemli olmayan bir çocuk yatmıştı sıraya, kıçı açık olacak şekilde..e durur muyuz kıçına vurucaz işte arkadaşımla. kızlar filan açıldı tabi ,işte bekliyorlar vurucaz gülücez. neyse bu kızların arasında o ayşe de var.. vurduk taaak diye ses çıktı gülüyoruz filan,

sonra bir ses sen napıyorsun diye, baktım bu ayşe pisliği.. ona vurduğumu iddia ediyor...

kör olmayan her göz, sana vurmadığımı söylerdi. kendisi zütse eğer :D...

kavga çıktı bağırış çağırış... işime de geliyordu. kurtuluyordum. gibtiriyordu etrafımdn mükemmel olmuştu hatta. herkes de benim yanımda olduğundan daha da alevlendirdim kavgayı, millet zaten cepheydi, bir temiz gibtik belasını.. herkes döktü içindekileri filan, tak gibi kaldı..

meseleyi ayşen de öğrenmişti, o da kıza iyice kin besledi, bu çıkış noktamdı..

ne zaman mesele tıkansa hakkında olan bir şeyi anlatır söverdik.. çok yanlış hareketti biliyordum ama ayşenle tıkanmaktansa, sesini duyamamaktansa, bunu yapardım daha iyiydi..