tıbbı kazanmam şerefine

o hafta evet..

o hafta hayatımda en garip şeylerden birini yaşayacaktım..

ne olduğunu tam hatırlamıyorum, ama ayşen, herkesin içinde beni göğsüne bastırmıştı..
ama yani öyle böyle değil, amk sanki senaryo gibi, şey demişti bana,
bak bakalım nefes alabiliyor musun..

aklımı hep başka şeylere yönlendirdim o an, zira terso bir şey olsa, junior kafa atsa olmayacaktı, bozulacaktı o an.. nefes de alıyordum beyler.. ama bitmesin diye almadım yalan söylemeyeyim...

keşke her şey o hafta gibi kalsaydı...

ayşen gibi bir güvencem olduğundan kimseyle arkadaş olmadım, kimseye yazmadım; o hayatımın her köşesini ben farketmeden doldurmuştu.. ya o giderse ne olacak diye düşünmekten kendimi alamaz hale gellmiştim...

derler ya ne düşünürseniz gelir başınıza diye...

gitmişti. fiilen olmasa da gitmişti..

artık okulda giblemez olmuştu, serviste başkalarını takar olmuştu.. hiçbir adetimiz artık tekrarlanmıyordu; filmler, beraber müzik dinlemelerimiz...

şimdi bakınca tabi basit şeyler, ama o zaman bana öyle gelmiyor ki, kapıldım bir şeye gidiyorum, ne olduğunu da bilmiyorum..