bugün ağladınızmı

samimi dediğin için yazıyorum yoksa es geçicektim. bugün canımı çok sıkan bir olay oldu daha doğrusu senelerdir aynı olaylar bugün tekrar yaşandı. artık yazmaktan bıktım aile meseleleri ama öyle böyle değil gibicem herkesi o olcak. neyse olaydan sonra gibtirolup gittim dışarı sigara içmeye sonra geri döndüm eve geçtim odama. düşündüm niye hep böyle saçma şeyler yaşamak zorundayım diye. benle hiçte alakası yok ama yaşıyoruz işte sıkıldım artık bunaldım ben böyle bir hayat istemiyorum. sonra diğer sıkıntılarım aklıma geldi sıkıntı denirse tabi. hiç sevgilim olmadı hoşlandığım bi kız vardı faceten bi baktım bi hırboyla resim çektirmiş club tarzı bi yerde o an şunu düşündüm: ulan sen kimsinki böyle şeylere niyetleniyosun? bak lavuklar zütürüyo sen daha açılış bile yapmadın salak herif aptal herif. giberim böyle işi artık uğraşmakta istemiyorum lanet oolsun böyle işe gibtirip gitmek istiyorum kimseyide yanıma almıycam ne görücem ne haberleşicem hayat beni bu yola gitmeye zorluyor onu gördüm.

neyse meseleye dönelim yumruk atmayı sevmiyorum atıyorum atmasına ama elim acıyor ağrıyor bi faydası yok. cama yumruk attım elim kesildi 5-6 dikiş atıldı ufak bişeydi. faydası ne? hiçbir şey. random geldik random yaşıyoruz susup yalamaya devam edicem. yumruklarımın bir işe yaramadığını gördüğüm anlarda dünya tarafından istenmediğim biri olduğunu hissediyorum.her şey kötü olmazmış gibi bide elime ağrı giriyor.

bu meselelerden ağladığım olmuştur 3 kere ağladıysam 2 sinde kendimi bilerek ağlatmışımdır neden mi? zevklide ondan amk yani bi zamanlar zevkli görüp kendimi ağlatıyodum. mesela izlediğim duygusal bir film varsa onda başrole empati yapıp kendimi ağlattığımda olmuştu. nekadar anormal değil mi? işte bazende kendim hakkındaki gerçekleri düşünüp ağlarım. bugün zorlasam ağlardım gözlerim biraz dolcak gibi oldu farkedip işi kestim.

edit: içe atmak sanırım hepimizin tek ortak yönü. bigün hepimiz patlıycaz bundan kaçışınız yok.