lise sonda fahişeyle yaşadığım yasak aşk

hastanedeydim yalnız başıma... bir kaç ay sonra sınavım vardı amk.. allah'tan ilk sınavdan güzel bir sonuç yakaladık, en azından bu moralimi biraz düzeltiyordu... hastanede sıkıntıdan geberiyordum. kolumda dikişler vardı... yarını filan bekleyemezdim ama beklemek zorundaydım hastaneden... beyler size tavsiye vereyim, sakın ola ki intihar filan uzak durun, hiçbir şey değiştirmiyor intihar etmek, iyiki de ölmemişim amk.

şimdi kafamdaki tek soru esin nerede

artık dayanacak gücüm kalmadı, azıcık sevdiyse geri gelir mantığındaydım. ama fazla uzun sürmedi gelmesi... hastanede uykuya dalmıştım, uyandığımda esin saçımı okşuyordu :

esin: keşke senin hayatına hiç girmeseydim.

ben: ( yorgun ve kısık sesle) esin.

esin: bazen insan ölmek istiyor değil mi barış ? ama bunu sen istememelisin... sen daha çok şeyler yaşayacaksın. evleneceksin, çocukların olacak, bir ailen olacak, önünde yıllar var... düğünün olacak, belki o düğünde ben nikah şahidin olacağım hı ? ama bunun için yaşamalısın...

ben: (sarıldım) dönmeyeceksin diye çok korktum...

esin: biliyor musun, o kadar çok korkuyorum ki hayatını maf etmekten, o kadar çok korkuyorum ki ölmenden, barış senin hayatından çıkmalıyım ben, yoksa her şey kötüye gidiyor barış.

ben: esin ben seni seviyorum...

esin: ne demiştim sana, sana verebileceğim tek şey sevgim... o da çok kirli barış...

ben: anlatacaksın diymi bana her şeyi, hem hayatını, hem annemin seni nasıl gördüğünü, anlatacaksın değil mi ?

esin: yarın anlatacağım...

ben: esin nereye, gitme