sonunda intikamımı aldım amk bende anlatıyorum

eve döndüm. erdem binmişti otobüsüne. zaten hiçbir şey artık on burada tutamazdı. ama yerde fotoğrafı kimse görmesin diye göğsüne bastırdığı an aklımdan hiç çıkmıyordu. gözlerim dolmaya başlamıştı. dur lan salak. daha yeni başladık. dedim kendi kendime. elimiz yüzümü yıkamak için banyoya gittim. aynada kendimi gördüm. hiç kendinize baktığınızda, gördüğünüz kişinin kendiniz olmadığını düşündünüz mü? baktım. bu ben değildim lan. olum ben olamazdım bu. küfürler ede ede aynayı parçaladım. kriz geçiriyordum resmen. yatak odasına geçtim. ağlamaya başladım. aklımda çıkmıyodu lan o hali. sonra yaşadıklarım aklıma geldi. bana yapılanlar. tüm umutlarımın yıkılması. "bak oğlum. bir kez çıktın bu yola. artık geri dönüşün yok." dedim kendi kendime.

erdem bitmişti. serap arayıp duruyordu. büyük ihtimalle erdem haberdar etmişti onu. kafamı toparlamalıydım. serap da suçsuz sayılmazdı gerçi. o da çok yakmıştı canımı. telefonu açtım;
-efendim?
+sen nasıl bi şerefsizsin lan ben sana-
-hop hop hop. ağzını topla. o etrafındaki herkese de söyle. bundan böyle, acı çeken onlar olacak.

dedim ve kapattım telefonu. yine hat değiştirecektim amk. kapımı kilitledim. yatağıma yattım. ve ikinci kişi arif hakkında planlar kurmaya başladım. onun canını yakmanın en iyi yolunu düşündüm uyuyana kadar. bulduğum şeyler beni tatmin etmiyordu. sevgilisi burcu mu? hayır. ailesi mi? hayır. neydi peki? onu çok iyi tanıyordum ama bir türlü bulamıyordum. sanırım göstermek istememişti o yanını bana. içlerinde en akıllısıydı belki de. ama ben bulacağıma emindim. bu düşünceler eşliğinde uyuyakaldım.