mehmet pişkin in intihar notu

ilham verdi bana.. bende üniversiteyi bitirip böyle bir son mu hazırlamalıyım acaba kendime diye düşünüyorum..

mantığı ve hissetiği duygular... konuşma tarzı, bulunduğu hayat, yaşadığı sorunlar vs..

klişe olcak ama kendimi gördüm adamda.

tek farkı adam heralde 35-40 yaşlarında vardır, hoş bende görünüş itibariyle farklı sayılmam.

zütüm yemiyor açıkçası intihar etmeye.. insanlardan izole bir şekide adada orman içinde bi arazide ağaçtan tek katlı bir evde yaşamayı düşünüyordum ölene kadar. ama bu abi gerçekten bana şuan ilham verdi..

yaşayabilmek için gerçekten vurdumduymaz, gamsız,vicdansız haysiyetsiz olmamız gerekiyor..
aksi halde fena halde kafaya takıyor insan.. hani içki sigara içseniz bu kadar zarar görmezsiniz heralde.. hem pgibolojik hemde fiziksel çöküntüye uğruyor insan.

hayaller kuruyor ama o hayalleri gerçekleştirebilememe korkusu ya da gerçekleştirebilsen de artık geç olacağı kaygısı bu abi gibi hayatı ya hep ya hiç olanlar için gerçekten yıpratıcı bi neden.

abim mükemmelliyetçi biri belli ki.
ama hayatı boyunca prensiplerinden ödün vermesi, insan ilişkilerinden olumsuz etkilenip duygusallığı sebebiyle, olmayan biriymiş gibi davranmasını tamamen kendi hatası olduğunu ve ister istemez insanlara da zarar verdiğini görüyor ama bu yoldan kendini kurtaramamış ki artık bir şekilde kendine dur demesi gerektiğine karar veriyor. çözüm olarak da intiharı seçiyor.(ben öyle gördüm, dinlerken.. net olarak açıklamıyor tabi sadece kinayeli de olsa ifade etmeye çalışıyor netice de kimseyi zan altına bırakmak istemiyor, ama artık dayanamıyor belli.)

bende sabrediyorum ama bakalım..
hep bi bahane sunuyorum kendime, yeni hevesler oluşturmaya çalışıyorum kendimi toparlamak için ama her seferinde başaramama korkusu başıma geliyor ve çuvallıyorum. kendime yakıştıramıyorum!

gayret ediyorum.
ama bu vidyoyu ve başlığı favorilere ekledim.

ne zaman izlesem kendimi göreceğimden eminim.

aynı düşüncelere aynı duygulara sahibiz abiyle.

benimde hevesim yok, daha doğrusu ne zaman bi şeye heveslensem, çevre faktörleri nedeniyle son buluyor hep..
hayat enerjimi sömürdüler benimde öyle ki; yürümeyi seven biri olarak havayı tenefüs ederken enerji kaynağım olmaları için bütün bu insanları oksijene dönüştürme teorileri kafamın hep bi köşesinde..

insanlardan nefret eder oldum, ırkçı ve kibirli düşüncelere yöneldiğimin farkındayım.
hayat için güzel şeyler yapmayı hayal ederken, şimdi ise aksi ve aykırı hislere sürükleniyor olmak ama kendi kimyanıza ve benliğinize, yetiştirme tarzınıza ailenizin yapısına ters ve yanlış olduğunu da görmek insana çözüm olarak böyle seçenekler oluşturabiliyor.

hayatı bazen olağından fazla ciddiye almamak gerekiyor galiba ama olmuyor işte.
sabrediyorum gerçekten.

reserved alayım ben yine de.

edit: every time we say goodbye. müzik zevki de harikulade abimizin.