5 senelik ilişkimin

şimdi biraz ondan bahsediyim.

tanıştığımızda 19 yaşındaydı ilk sevgilisi bendim. elini tutan ilk erkeğim. maddi durumu benden iyi.
ulan hayatımda ilk defa karşılaşıyorum erkeği yemek için birlikde olmayan bi kızla.
dgs ye hazırlandığım dönemde tek başıma tutttuğum ahır gibi olan evin bile bazı aylar kirasını ödüyor tüm giderlerini karşılıyor.
ulan o kadar iyi yürekli ki şöyle anlatayım;

ben babamı bir yaşımda kaybettim beyler ama hiç bi zaman giblemedim babasız büyüdüğümü annem güçlü bir kadındı çünkü. bunu neden anlattığıma geleyim. bazen muhabbet ederken konu aileye gelince 'benim babam öldü insanın babasının olması nasıl bişey acaba' falan gibilerinden binlik olsun diye böyle cümleler kurunca öyle bir ağlamaya başlıyordu ki dakikalarca yatıştıramıyordum. anlayacağınız öyle bir yüreği var. görseniz o bedene o kocaman yürek nasıl sığmış dersiniz.

benim yüzüm asılsa dakikalarca ağladığını bilirim.