2 yıldır konuştuğum fransız kadını buldum

bir kaç gün sonra bu sefer ben onu aradım bir kaç italyanca cümle uydurmuştum. çok hoşuna gitmiş olsa gerek ki sadece gülüyordu telefonda. ardından ağlamaklı oldu. nedenini sorduğumda daha önce hiç bir erkek kendisine bu kadar iltifat etmediğini söyledi. o an içimde öyle bir his oluştu ki sanki yüreğim delinmiş gibiydi bir anda acıma ve onun kafasını bağrıma basıp okşama isteği geldi bana. ertesi günlerde italyanca bilen okuldan birilerini buldum durumu anlattım kabul etti sağolsun azim arkadaş. hoparlörü açıp arkadaşında yardımıyla tercime ede ede 1 saat konuştuk. telefon faturası züte girmişti o ay. tam 2 yıl bu şekilde uzaktan konuşarak geçti. baktım bu şekil uzaktan olmuyor giberim böyle işi diyip interail için başvurdum doğruca fransaya gidecektim. herşeyi ayarlamıştım. kendisine ise söylemedim elbette bu hazırlıkları.

telefon ettiğimde kendisine bizzat fransaya bilet aldığımı bir kaç gün buluşabileceğimizi söyledim. daha hiç açılmamıştım kıza. orada açılacaktım belki türkiyeye getirir evlenirdim belli mi olur. sevinmemişti durgunlaşmıştı. ben tam tersi sevinçten ağlayacağını tahmin ederken üzülmüştü tam tersi. niye diye sorduğumda çok ilginç bir yanıt verdi.