onsuz yasamak zor geliyor, anlamanizi bekliyor degilim. biricik melegim benim, kan kanseri okudu canina, hayatina. kemoterapiyi kabul ettik ama ramak iyiye gitmedi. her gun eksildi ondan bir parca. ela gozleri bos bakiyor, kumral saclari dokuluyordu. 44 gun dayanabildi melegim. 3 gun ben kaliyordum hastanede, 2 gun gulnur teyze, 2 gun de isa amca, yani annesiyle babasi kaliyordu. pazar aksamiydi nobetimi gulnur teyzeye devrediyordum, optum basindan melegimin. meger son sefermis o. ciktim hastaneden. eskiden birlikte yasadigimiz, her kosesinde beraber oldugumuz eve tekrar tek dondum. sevismelerimizin oldugu kanepede battaniyeme sarilarak uyuyakalmisim. sabah 7de bi telefon geldi, gulnur teyze. birazdan gelecek misin demesini beklerken, hickiriklarini duydum. o an belim kirildi iste. anladim ne oldugunu.
simdi onsuz bir ay yasayabildim, ama inanin daha da yasamak istemiyorum. hala ayni evde oturuyorum, her yerinde onu hissediyorum, onu hayalliyorum. ama dokunamiyorum, onun hissetmedigini bilmek nasil acitiyor bir bilseniz..