99 ilkbahar. öğlenciler okuldan çıkınca okul bahçesi sirk gibi oluyodu dıbınakoyim. top oynayacaz, 7şerden takım hazır ama oynayacak alan yok.

bak kale yok demiyorum. alan yok. milyonlarca çocuk binlerde top var etrafta. okul binası çok yüksek değildi. yaşça büyük çocuklar maç yapmak istediklerinde sahada oynayan küçük çocukların 1 2 tanesinin zütüne tekme vurup kovarlardı. toplarını da havaya dikerlerdi. bazen bu toplar okulun çatısına kaçıyordu.

ilkbahar zamanları da bizim b u yavşak hademe genel temizlik yapardı çatıda. yukardaki topları tek tek aşağıya atardı. aşağıda da kaos olurdu. kafayı yiyoduk dıbınakoyim beleşe top yakalıcaz diye.

neyse ben bu zamanlar yanımda kalem taşırdım. top yakalamak için kasmazdım. gözüme kestirdiğim, hani hayt huyt dese dövebileceğim tipteki çocukları keser, bunlar top yakalayınca topu alıp üzerine çaktırmadan adımın baş harfini yazıyorum. bu top benim lan dıbınakoduğum diyorum. ya nerden senin falan diyince harfi gösterip, kankaya da adım ne lan benim diyorum. söylüyo al işte diyodum. topu zütürüp apartman bodrumna koyuyorum.

1 ara 10 12 tane topum vardı.