kukulu kızın kukusu

memo fik doğrusunda diyar diyar gezerken

toz topraklı yolları tabanıyla ezerken

gezdiği diyarlarda güzel dilberler bulup

şahane damlarına kötlerine fik sokup

arzusunca domaltmak hayali kuruyordu

sık sık otuzbir için molaya duruyordu

yine durdu bir ara, semayı seyre daldı

dam hayali kurarak fiki eline aldı

attırırken sarsıldı heyecanından o an

bin güvercin uçuştu yaslandığı ağaçtan

memo kuşlara bakıp iç çekti derin derin

dedi kendi kendine "dam ürkek bir güvercin,

az yanaşsam hemencik kanatlanıp uçuyor,

değil fike tünemek, kafasına sıçıyor!.."

o böyle söylenince bütün kuşlar dağıldı

yalnızca bir tanesi süzülerek alçaldı

pır pır ederek kondu barrağının başına

sakin huylu memo'yu çevirerek şaşkına

kuşa çok benzese de kuş muş değildi fakat

bildiğimiz damcıktı kanatlı bu mahlukat

memo dedi "herhalde sen benim kısmetimsin

kendini fiktirmeden söyle bana sen kimsin?.."

kanatlı dam bir süre ses çıkarmadan sustu

sonra ötermiş gibi cıvıl cıvıl konuştu:

"kendimi fiktirmeyi nasıl isterim bilsen

lakin yapmamam için var malesef bir neden

eğer zamanın varsa, tanıtırken kendimi

anlatayım da dinle hüzünlü hikayemi

eskiden bir kız vardı, çok severdi barrağı

i̇smi kukulukız'dı, kukusu tek varlığı

her önüne gelene kukuyu fiktirirdi

her fiki tereddütsüz, kukuya ittirirdi

ona fik sokan herkes kukusuna bayıldı

kukusunun şöhreti kırk diyara yayıldı

bir gün kırk iki dağın ardından bir cin çıktı

bu çirkin korkunç cinin tek arzusu damcıktı

bir anda dağlar aşıp kızın yanına geldi

kukulukız'ın damı o an kuruyuverdi

'domal ben de fikeyim' dedi korkutucu cin

'geldim buraya kadar sana fik sokmak için'

lakin dam kurumuştu cinin çirkinliğinden

fikilmek gelmiyordu damcığın hiç içinden

yine de kız korkudan domaldı yavaş yavaş

titrekçe fısıldadı: 'tut barrağını, yanaş'

cin kıllı avucunu donuna soktuysa da

tutamadı fikini, bakakaldı kukuya

domalık kötte kuku şöyle bir kıpırdandı

kuş oldu kanatlandı, uçarak havalandı

kukulukız çaresiz boyun eğmişti cine

amma kukunun yoktu tahammülü fikine

dam kuş olup kaçınca cin öfkeden kudurdu

geçti kukusuz kızın karşısına oturdu

dedi 'madem sen benden kukunu esirgedin

herkese fiktirdiğin ddıbını fiktirmedin

o halde artık kimse fikemesin kukunu

senden haber kesilsin unutsunlar kokunu

bundan sonra damından daim ayrı olasın

fikfik seni bulmasın fikten ayrı kalasın'

cin bunları söyledi ortalıktan yok oldu

ayak bastığı yerde bir kule peydah oldu

bu kulede ne kapı ne de pencere vardı

boyu desen nerdeyse beş yüz arşın kadardı

kızcağız hapis kaldı kulenin külahında

göremedi gün yüzü sonraki hayatında

nice yiğit er kişi kuleye tırmandılar

'hey, kukulu! kukulu!' diyerek bağırdılar

külahın derunundan duyuldu bazen bir ses

'kukumu istiyorum' diyen zayıf bir nefes

ve lakin hiç birisi muvaffak olamadı

kızı çıkarmak için bir delik bulamadı

i̇şte ben bu öyküde bahsi geçen kukuyum

korkudan üzüntüden halen bak kupkuruyum

kukulukız kukusuz, kukusu ise susuz

barrak yolu gözleriz tamamiyle umutsuz... "

memo sordu "hey kuku, bu dev kule nerdedir?"

kuku dedi "çimenlik çift tepeli yerdedir"

memo sordu "hey kuku, o cinden kurtarırsam

memo'ya da kukuyu fiktirirsin sanırsam?"

kuku dedi "bir kurtar beni cinden kuleden

ondan sonra bırakma sakın beni fikmeden

her kim kukulukız'ı kukuya kavuşturur

fikini dama sokar memeyi ovuşturur

kukulukız hazırken zaten her türlü fike

kurtaran kişi doymaz kukudan fike fike

lakin kolay iş sanma kızı ordan kurtarmak

işten bile değildir bu yolda mefta olmak... "

memo dedi "gidelim, biz kuleye varalım

kukulu bir kız varsa fikimizi banalım"

damcık kanat çırparak havada ilerledi

memo dama bakarak yolunu belirledi

fikfik arzusu ile çabucak yol aldılar

upuzun bir menzile tez vakitte vardılar

ulaştıkları vakit kulenin tam dibine

memo dedi "hey kuku, uç hele gök yüzüne

i̇ncele bir çevreyi yukarıdan bakarak

söyle bana var mıdır etrafta uzun kavak?"

kuku uçup seyretti etrafta ağaçları

dedi "bir yıl uzakta gördüm ben kavakları"

memo yalın ayakla yürüdü tam bir sene

kavaktan yüz dal kesti döndü tekrar geriye

kulenin mevkisine bir yıl sonra varınca

dikti yüz fidan dalı kulenin etrafınca

altı ay uzaktaki dereden su taşıdı

yazın kan ter içinde daşşağını kaşıdı

suladı fidanları tez boy atsınlar diye

ellerini ısıttı kışın sıcak fikiyle

çimenlik tepelere oturup bahar vakti

attırıp çimenlere bol bol otuzbir çekti

kuku onu seyretti hiç bir şey anlamadan

tam sekiz bahar ve yaz geçip gitti aradan

sekizinci sonbahar birazcık sert başladı

dumanlı fırtınalar ortalığı kapladı

hızlı rüzgar estikçe kavaklar sallandılar

eğilip bükülerek kuleye yaslandılar

rüzgarın girdapları kuleyi sarmaladı

kavakların dalları kuleyi tırmaladı

rüzgar bir o taraftan bir bu yandan esince

kavakların dalları birbirine geçince

ağaçlar duvarları her yandan kavradılar

sanırsın ki kuleyi tutup avuçladılar

yekvücut kavaklara adeta kuvvet doldu

kule rüzgar önünde artık zorlanır oldu

memo dedi "hey kuku, git de külaha tüne

yakın artık kavuşman kukulu'nun kötüne"

kuku gidip konunca kulenin külahına

sarsılmaya başladı kule onun altında

kuku ne olduğunu henüz anlıyamadan

atmıklar boşandılar kulenin kafasından

koskocaman dev kule oluk oluk attırdı

cümle çevre ormanı atmık ilen batırdı

barrak gibi kulenin attırışı bitince

beş yüz arşınlık boyu bir arşına inince

ortada bir kız kaldı atmıklara bulanmış

ayrı olan kukusu damcığına yamanmış

bir de cin çimenlerde uzanmış yatıyordu

attırış sonrasında anlamsız bakıyordu

kukulukız dedi ki "şimdi gördüm herşeyi

ancak anlayabildim kuledeki gerçeği

çimenlik ikiz tepe cinin daşşaklarıymış

hapsolduğum şu kule onun dev barrağıymış

ne mutludur ki bana esaretten kurtuldum

artık pek nemli olan kukuma da kavuştum!.."

memo dedi "kukulu, kukun bana söz verdi

'beni kurtarır isen fikersin beni' derdi"

kukulukız memo'yu hiç işitmedi bile

meşguldü çirkin cinin iri barrağı ile

bir yandan dev barrağa durmuş domalıyordu

bir yandan da seslice şöyle bağrınıyordu:

"çimenlik ikiz tepe cinin daşşaklarıymış!

hapsolduğum şu kule onun dev barrağıymış!

görseydim çirkin cinin şu kocaman fikini

reddetmezdim elbette o vakit fikfikini!

amma halen geç değil, ona hep domalayım!

şu güzelim kukumu hep ona vurdurayım!.."

aşık memo anladı, sözler tutulmayacak

otuzbircinin fiki dama sokulmayacak

uçarı bir kukunun takılıp kanadına

fikfik arzulayarak gelmişti bu diyara

bulduğu fikfik yine başkasının fikfik'i

onun payına düşen otuzbirdir tabi ki

i̇sterdi ki barrağı kanatlı bir fik olsun

uçarak kendisine uçan damcıklar bulsun

böyle böyle düşünüp sıvazladı fikini

cinle kızı seyredip çekti otuzbirini

dedi "memo, bak yine gitmenin vakti geldi

başka yerde otuzbir çekmenin vakti geldi