ilk okula gittiğim zamanlar. pencereye arkam dönüktü sebepsizce gözlerim aralandı ve odamın tamdıbını aydınlatan bir ışık. yapay bir ışık. her yer karanlık bir tek benim olduğum oda aydınlık. pencere arkamda kalıyor. istemsizce dönüp bakıyorum. pencereyi kaplıyor ve her an daha fazla parlıyor gibi. bakamadığım için tekrar önüme dönüyorum ve bünye salıyor yine kendini. uyuyorum haliyle. millete anlattım bana gibtiritaktan yerden 1 metre yüksek bir aydınlatma aracı gösteriyorlar. oysa biz üçüncü kattayız ama millet gün boyunca diretti " bundandır " diye. olm o alet daha kendini aydınlatamıyor benim odamın tamdıbını nasıl aydınlatsın ayrıca bizim kat 3. onun yere mesafesi 1 metre amk.

@36 5 günlük işkencemi açıkla lan o zaman dingil