Bugün okuldaki 20 kadar kişilik pkk yandaşlarını kanunlar onları koruduğu için gebertemedik. Bugün okulda bize atar yapan bir çocuğu yarım saat sonra finale giricez diye bir de disipline gideriz de tüm dönem yanar diye dövemedik. Demokrasi yüzünden istençlerimizi bastırmış, takıntılarımızı azdırmış ve huzurumuzu bozmuş durumdayız. Bir Türk erkeğinin yaşaması gereken en gerekli his düşman kanı akıtıp huzur içinde uyumakken biz uykularımızı bu insanları yok etme fantazileriyle kaçırıyoruz. Atalarımızı bu yüzden bir nebze şanslı olarak görüyorum. Ya huzurlu bir şekilde uyuyorlardı, ya da ölüyorlardı. iki arada bir derede bu iğrenç "yapamama" hissinin verdiği sıkışıklıkla yaşamıyorlardı. Yaşasalar da eninde sonunda bu istençlerini gideriyorlardı. Bizler maket gibiyiz. Bence düşman öldürmeyen bir erkek aslında gerçekten bir erkek olamaz. Olur da... Ekgib olur. Bu yüzden biz 21. yüzyılda eski çağlarda yaşamış olan barbar atalarımızın ehlileşmiş birer tablosuyuz. Ama utanç tablosu. insan ölmeye razıyım diyor yani yeter ki üzerimden şu "yapamamış olmak" hissi gitsin. Bi kere düşman öldürmüşlüğümüz olsa hatunlarımıza sarılışımız bile değişir olum ben buna eminim yani. Şu anki övündüğümüz bu erkeklik ciksüel güçten başka hiçbir şey içermiyor, bunun içini doldurmuş olurduk. Biz en önemli histen mahrum bir şekilde yaşıyoruz. O hissi bir kere yakalasak bağımlısı oluruz. Kahkahalarımız bile gürleşir, espri anlayışımız gelişir, özgüvenimiz yerine gelir, hayattan zevk alırız ulan zevk. Siz evde bir böcek ya da fare olduğunu bilseniz rahat yatabilir misiniz? Peki ya öldürdükten sonra?