kaybeden bi insanı sevindirmek. malca bi şey ama vazgeçemiyorum. hep kaybettiğimdendir belki de.

misal çocukken, eve misafir gelmişti. akraba bizim. bunla kavga ettik başta iyi anlaşıyoduk. sonra tiksinmeye başladım bebeden.

neyse gün geldi biz hamama gideceğiz, bunu da ailesi evine çağırdı aynı gün. çocuğuz amk ikimiz de. bu da köyden gelmiş. biz şehirliyiz. bunu ailesine bırakıp ordan direk hamama geçeceğiz.

bunu indirdik. bu böyle boynu bükük gidiyo. ömründe hamam görmemiş. giremeyecek diye üzülüyo falan. ben de yol boyu dalga geçtiydim. sırf gıcık kaptığım için ama. onu öyle boynu bükük giderken görünce dayanamamıştım lan. babama söyledim hemen o da gelsin diye. babam çağırdı bu 100 metre falan gittiydi. geldi geri. arabada nası ağladıydım. muallakler gibi yanyana ağlıyoduk bunla. çok duygusal bi andı benim için.

ama aynı şeyi başkası benim için yapmaz misal. ben hep yaparım, başkası bana hiç yapmaz. bu huy bana babamdan bulaştı. hep kaybederken son dakikada mutlu haberi getirip durdu. alıştırdı beni buna. sokakta aynısını göremeyince arar oldum. bana yapılmayınca ben başladım yapmaya. böylece dolaylı da olsa görmüş oluyodum. o hislerim de tatmin oluyodu.