yalnızlık değildir aslında insana acı çektiren

çektiren. Aslında en can sıkıcı kısmı bu yalnızlığı hak etmediğini düşünmektir. yani şöyle bir etrafa bakınca diğer insanların başkalarıyla yaşadığı mutlulukları görmek, belki de onları kıskanmaktır en kötüsü. böyle böyle sokaklarda diğer insanları izleyerek güzelim günü güneş batana kadar tüketip geçirmek ve sonra eve gelmek. ve yalnızlığın öldürücü kısmı burada başlıyor çünkü yalnızlığın hediye ettiği bir gece var senin için. sonsuz karanlık bir boşluk. en korkuncu da aynı şeyin öbür gün ve sonraki ve sonraki ve sonraki gün daha da kötüleşerek devam etmesi. gece uyuyamamak daha doğrusu uyumak istememek. zamanın acıya dönüşmesi...