hayatım boyunca gördğüm ülkücülerin istisnasız her biri cahil ve kıro idi. cahil derken harbi cahil ama zır cahil.bir tanesi yoktu ki ne bileyim ben shakespeare ne bileyim dostoyevski ne bileyim oğuz atay falan okumuş olsun ömründe tek bir satır ne bileyim mitoloji nedir klagib müzik nedir bilsin. varsa yoksa kurtlar vadisi izliyorlardı bunlar hatırladığım kadarıyla.ne bir hobi bilirler ne bir şey..17-18 yaşlarında veletken bile bir acaip pozlar, bir kıroluk bir ağır abi pozları. halbuki genç adamın sevgilisi olur tutar elinden gezer sevişir okur öğrenir bunlar kendilerini bir nevi hapisaneye kapatır poz uğruna heba ederlerdi gençliklerini. yanlış anlamayın lan aralarında çok sevdiğim iyi yürekli olanları vardı ama o küflü hava üstlerine sinmiş o anlatamadığım ılgıt ılgıt anadolu kokusu.. velhasıl çok farklı dünyalarımız vardı bunlarla.ama düşünüyorum, ben varlıklı elemanların olduğu bir çevrede büyüdüm yani 'tiki' denilen.bu ülkücü olan gençler bizim sahip oldğumuz imkanların hemen hemen hiç birine sahip değildi.bir kimlik arıyordu çoğu. anlıyorum lan onları da.varlıklı olanların da anası babası eğitimsizdi falandı filandı gözlemlediğim kadarıyla.'biz' onlara 'onlar' bizlere garip garip bakardık öyle karşılıklı. kimse kimseyi anlamazdı. sosyoloji antroploji okuduktan sonra çözdüm onu da akademik olmayan dille yazamıyorum amk