Merhaba panpalarım bu hikaye benim çöküşümün, deprosyona girip 7 ay evden çıkmamamın hikayesidir. Diğer entrylerim de o kadar ciddiye almadan elim gibimde yazmıştım hikayemi ama şimdi ciddi ciddi yazıyorum.Üzüldüm, çöktüm, eskisi gibi değilim ama kimse bunun farkında değil benim dışımda çünkü hiç bir şeyi belli etmiyorum herşey eskisi gibi davranıyorum. Lisede vardır ya hani arka 4 lü biz arka 5 liydik öyle böyle bir arkadaşlığımız kardeşliğimiz vardı ki anlatamam beraber neler atlattık ne kadar makara yaptık , arkamızı kolladık vs ama gel gelelim bunun biteceğini biliyordum ve üzülüyordum ve bitti de üniyi kazandık hepimiz dağıldık 3 ümüz farklı şehirlere gittik diğer 2 malda istanbulda kaldılar ama 1 gün bile görüşmediler onuda anlatıcam.Üniye kayıt oldum üninin ilk günü sınıfı ararken 2 tane 45-50 yaşında teyze kapıda hararetli bir şekilde tartışıyor dedim hocam ders varmı güldüler biz öğrenciyiz dediler o an nasıl bir yere düştüm lan ben dedim neyse sınıfın tamamı geldi sınıfta 50 kişi 2 kadın 1 kız genel olarak teknik bilimlerin kaderinde bu var 3000 kişiden 2900 küsür erkek falan yokluk o derece millet teyzelere yazılıyor artık prenses falan tabi yazılanda 45 li yaşlarda bir adam mk

dinleyecekseniz yazıyorum