her seferinde o duyguyu yaşıyorum; çaresizlik. her seferinde tam oldu derken olumsuzluklarla dolu negatif bir karadelik beni içine sürüklüyor ve boşlukta kayboluyorum beyler. 1 aydır istanbuldayım, hiç bilmediğim bir şehir. grafik tasarımcıyım, dijital çizerim ve bir çok iş denememe rağmen para kazanamadım. her yolu denedim ama olmuyor beyler. yarın veya sonraki günlerde annemin yanına döneceğim. kadın üzelecek. neden mi? yine başaramadım, yine ayaklarımın üzerinde duramadım, yine beş kuruşsuz kaldım. biriniz kafama sıksın beyler, sıkıldım artık rahat nefes almak için uğraşmaktan. okumadım ben, lisede bıraktım okulu.

keşke tek derdim "yarın sabahın köründe kalkıp okula gitmek" olsaydı.
keşke tek derdim "bu gece sizle takılamayacağım moruk ders çalışacağım" olsaydı.
keşke tek derdim "kıskandığım bir sevgilim" olsaydı.

say sya bitmez beyler. her gece başımı yastığa koyduğumda "yarın nasıl bir sorunla karşılacağım"ı düşünmekle geçiyor. işsiz gözüyle bakmayın çalışkan bir insanımdır, çok çalıştım, çabaladım, hemen hemen her işi denedim, amelelik bile yaptım. bıktım lan. gibtir olup gidecem. bizim ne eksiğimiz var? neden bizim elimizden tutan birisi olmadı? kim bilir benim gibi kaç insan vardır burada, benimle aynı durumu paylaşan. hep bekleyenleriz biz beyler. ilerlememiz için birisinin bizim elimizden tutması gerekiyor. "o ne biçim laf sen beklemeyeceksin, sen gideceksin, sen çabalayacaksın" dediğinizi duyar gibiyim. kusura bakmayın ama o işler filmlerde oluyor. gerçek hayatta arkanda duran birisi yoksa sen bir hiçsin.