Sene 1994tü. Çok iyi hatırlıyorum, o zaman izmir'in fakir bir mahallesinde oturuyorduk. Ben o zaman 14 yaşındaydım kuş yeni ötmeye baslamisti ve babamı kaybedeli yaklaşık 2,5 sene falan oluyordu. Annemde bir restoranda aşçılık yapıyordu. Bizim mahallede benim dost bildiğim bir sübyan vardı. Bir gün şişme karı alıp gelmişti mahalleye ama çocuktaki hava kimsede yok. Bende bunun en yakın arkadaşıyım ya amk gibtircek diye sıraya falan girdik işte. Çocuk oturdu ve 4 posta gibti. Hepimizde bu bini izledik. Ahmet, Emre, Keles, ben hepimiz bunun şişme karisina baktık. Ertesi gün ben bunun yanına gittim be sadece 1 saatliğine karıyı istedim. Tabi kardeşim al dedi. Aldım. Eve gittim, hazirlandım. Fermuarı açacağım kapı çaldı. Çocuk geldi ve benim 1 günlük hevesimi hiç edip gitti. Hala bunları anlatırlen içim ürperir, annem beni aldı, çarşıya gittik. Bana şişme kari aldı ve sonra dönüp, Bir daha bu binten hiçbir şey istemek yok dedi. Benim o an yaşadığım duyguları anlatmak imkansızdı beyler. Dünyanın en mutlu çocuğu olup çıkmıştım bir anda. O karıyı hala saklarım. Hatta arada açıp giberim. Duygulanırım, ağlarım. Annemin benim için yaptığı fedakarlıklar gelir aklıma. Bugün annem öleli 2 yıl olacak. Bu sıraları o yüzden sizinle paylaşayım dedim. Umarım öteki tarafta mutlusundur anne. Bu dünyada senin yüzün neredeyse hiç gülmemişti.