benim böyle bir arkadaşım vardı lisede ama görsen tipte halide berbat. bonzaidir kovadır gırla gidiyor bazen tinere ve çakmak gazına düşmüşlüğü bile vardı. bu çocukla benim alakam da bizim sokakta oturuyor olması. o yüzden okula giderken gelirken falan illaki görüşüp iki kelam etmek zorunda kalıyorsunuz. her neyse ben bu adamı ve bunun gibileri toplumdan dışlanmış, küfür edip etrafı rahatsız etmekten başka bir becerisi olmayan zavallı insanlar olarak gördüm hep. bence bu insanlar ileride konfeksiyon atölyelerinde, hallerde,belediyenin kadrosuz işlerinde çalışacak, taşeron işçi olacak ve hatta köşe başında torba tutacak tiplerdi ve hayatları boyunca sefil, fakir birhayat süreceklerdi. fakat birgün bu çocuğun beni evine davet etmesi ve benimde istemememe rağmen bu davete icabet etmemle birlikte bu düşüncem kökünden sarsılarak yıkıldı. çocuk bilgisayarını açmıştı ve bana kendi yazdığı programları gösteriyordu. o an hayatıda en çok şaşırdığım ve sarsıldığım anlardan biriydi. o beğenmediğim, tabiri caizse acıyarak baktığım çocuk program yazabiliyordu. ve çokta yetenekli olduğu aşikardı. benim gibi bilgisayar işlerinden fazla anlamayan birine göre bile bu inanılmaz bir olaydı.
demem o ki kimseyi hiçbir şekilde tamamen bilmeden yargılamamak gerekiyor. hiç beklemediğimiz yerden hiç beklemediğimiz şeyler gelebiliyor başımıza.
büyük konuşmamak lazım.