Evet başlıyorum beyler

Liseye gittiğim yıllar haftalık 2.5 lira harçlık alıyodum ve onu da iddaa için biriktiriyodum. Sabah bi yarım ekmek yer, okulda arkadaşlara yancılık yaparaktan karnımı doyuruyodum.

Bizim mahallede yalnız yaşayan, geçimini çöp karıştararak sağlayan 60 yaşlarında, 1.70 boyunda, zayıf, çökmüş bi dayı vardı. Evi de harabe gibiydi, kartonlarla, çöplerle doluydu. Bizim mahalle de fakir semtiydi zaten komşular bazen yemek zütürerek yardımda bulunurdu.

Neyse bir gün okuldan eve doğru geliyorum, bizim bu gariban dayıyı gördüm. Kapısının önünde oturmuş, önünde bi sebze yemeği ama nasıl zevkle yiyor anlatamam. Ama ekmeği de yoktu yanında yemeye. O arada iddaa dan 21 tl mi ne tutturmuştum 20 tl si cebimde duruyordu. içimden parayı ona vermek geldi ama direkt eline veremezdim gücüne gidebilirdi. Ben de yanına gidip önce s.a nasılsın felan dedim kendini biraz olsun değerli hissetsin diye. Sonra o yemeğe doğru eğilirken parayı çaktırmadan arkasına doğru attım. Belki kalkınca görmez diye düşündüm ve; mazlum abi 20tl var arkanda düşürdün galiba dedim. O da şaşkın ve mutlu bi tavırla he evet diye kemkümledi.

Bu da böyle bi anımdır işte, o gün kendimi mutlu hissetmiştim birine yaranabildim diye. Allah rahmet eylesin geçtiğimiz sene hakkın rahmetine kavuştu. Yalnız öldü. Allah kimseye öyle son vermesin