küçükken ne hayat dolu bir çocuktum. büyüdükçedertlerde büyüdü üstüne birde sosyal fobi eklendi.her geçen gün bir parçamı daha alıp zütürdü. daha 19 yaşında olmama rağmen bıktım usandım yalnızlıktan, adam yerine konulmamaktan, derdimi kimseye anlatamamaktan, herkes bir aradayken bir köşede unutulmaktan... dışarıdan nasıl göründüğümü de biliyorum aptal, güvensiz,pısırık kimsenin suçu değil aslında ben kendimi sevemedim ki onlar beni sevsin. bildiklerini söyleyememek, hakkını arayamamak o kadar koyuyor ki insana. keşke doğmasaydım diyorum.şu anda ağlıyorum ama yine kimsenin haberi olmayacak yine herşeyi içime atacağım. yine kendimi üzmekten başka bir şey yapmayacağım. birilerine atmak istiyorum suçu, bunun bir sorumlusu olmalı, benim yaşadıklarımın bir sorumlusu olmalı diyorum ama olmuyor ne başkalarına kızabiliyorum