Çanakkale'nin nezih sokaklarından birinde, şemsiyeleriyle ordan oraya kaçışan insanlara bakıp bu şehre ait olmadığımı hissettim. Baharın gelmesini kabullenemeyen bulutlar gibi ağladım. Nedenini bilmediğim için, üzülmem gereken hiçbir şeyin olmadığı gibi bir de en son ne zaman ağladığımı hatırlamadığımdan ağladım. Kahve aroması kokulu hayallerimden ne kadar uzakta yaşadığımı düşünerek, her geçen gün boşuna yaşadığımı hissederek kordon boyunca yürüdüm. Sanki ölmeyecekmiş gibi yaşayan ve boşuna çabalayan insanlar için biraz daha ağladım.