Iyi aksamlar degerli arkadaslar. Benim hikayem ve sorunum biraz uzun ama sizlere anlatmaya calisacagim

Ben 23 yasinda, yurtdisinda dogmus büyümüs bir gencim.
Dogustan beri bendensel engelliyim (bacaklardan)

15 - 16 yaslarimdan itibaren, ergenlik dönemininde getirdigi sebeplerden dolayi, saglik sorunumu takinti haline getirip, icime kapandim. Hayattan, insanlardan ve sosyalikten kopmaya basladim ve kötü günümde hic bir arkadasimda bana destek olmadi.

Anlayacaginiz, 8 yildir ne arkadasim, ne sosyal hayatim var. Hep tek tabanca, tek basimayim. Bu yalnizlik zamanla depresyona yol acti ve su anda hem yalnizlik hem depresyon yasiyorum.

Bu sekiz yilin neticesinde, tekrar sosyalesmeye ve yalnizligimi yenmeye calisyorum, ancak bunu yapamiyorum. Hep kaybetigim sekiz yilima uzuluyorum ve kendimi yiyip bitiriyorum, ömrünün en guzel yilarini bos gecirdin diye.

Sizce bütün bunlari yasadiktan sonra hayat halen yasanmaya degermi?
Sekiz yil yalniz ve arkadassiz yasamis biri olarak; artik sosyalesmem ve arkadas edinmem mümkünmü? Hayata bir turlu positif bakamiyorum

Bu olumsuz ve acikcasi intihara yakin bakis acimi nasil degistirebilirim?
Hayatla barismam icin yapabilecegim seyler varmi sizce ?
Bos hayatimdan, yalnizliktan ve arkadassizliktan gibildim, neler yapabilirim bu ölu hayatimi nasil degistirebilirim?
Bana yardimci olabilirmisiniz lütfen